Χθες βράδυ, βλέποντας τα συγκλονιστικά νέα, γύρισες και μου είπες «κακό να χωρίζει το ζευγάρι». Όχι γιαγιά μου, δεν είναι ένας απλός χωρισμός όταν ο άλλος σου αφαιρεί τη ζωή. Όταν απλά χωρίζεις, συνεχίζεις τη ζωή σου, θέλοντας και μη, ξεπερνάς το χωρισμό όσο επώδυνος κι αν είναι, το παλεύεις. Η ζωή θα σου φέρει άλλες καλές στιγμές και άλλες ιστορίες. Να σου αναφέρω όμως, ότι τα αποκαλυπτικά νέα των δελτίων ειδήσεων, δεν είναι για τους χωρισμούς των διάσημων καλλιτεχνών ή πολιτικών, αλλά οι βίαιοι χωρισμοί που καταλήγουν σε θάνατο από το χέρι του/της συζύγου. Απλά ο άνθρωπος τελευταία αποφασίζει ότι η λύση του για όλα είναι η βία, ο θάνατος. Ίσως διαστρεβλώνουν μερικοί λανθασμένα την φράση «Ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω» Τι να πω πια….

Κάποιοι θεωρούν ότι δε υπάρχει χωρισμός στο λεξιλόγιό τους και στο ψυχικό τους άρρωστο κόσμο. Ακόμη και τα ακραία γεγονότα με τα φονικά να βάζαμε στην άκρη, ξεχνάμε πως το λιγότερο 1 στα 3 σπίτια, είναι διαζευγμένων ζευγαριών που στα περισσότερα από αυτά, λίγο πριν φτάσουν στο διαζύγιο, φτάνουν στο σημείο να σηκώσουν το χέρι. Η κακοποίηση υπάρχει σαν κάτι φυσιολογικό μέσα στην οικογένεια και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Είτε με απειλή, είτε με πραγματοποίηση της απειλής, πολλοί φτάνουν να χτυπήσουν τα παιδιά τους. Γιατί από εκεί ξεκινάει η πηγή του κακού κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση και πάλι από την αρχή. Η βία λοιπόν σε όλες τις διαστάσεις της υπάρχει, είτε θαμμένη, είτε ολοφάνερη σαν το φως του ήλιου, είτε με συναισθηματική, ψυχική βία, είτε σωματική, σεξουαλική. Ό,τι ζούνε τα παιδιά μας, φταίμε εμείς για αυτό που δημιουργούμε σε εκείνα.