Το ένιωσα. Τόσο σύντομα, τόσο δυνατά, που το λες και τρομαχτικό. Κάτι με έδεσε μαζί σου και με έδενε ολοένα και πιο σφιχτά… πιο πολύπλοκα… πιο ουσιαστικά. Από τη μια ένιωσα την ανάγκη να ελευθερωθώ πριν να είναι αργά, να με προστατέψω κι από την άλλη χαιρόμουν, εθιζόμουν και απολάμβανα τούτο το πρωτόγνωρο. Αόρατα σχοινιά με έδεναν με το μυαλό και την καρδιά σου. Με την ψυχή και το σώμα σου. Είτε μαζί σου είτε όχι, ήταν σίγουρο πως θα ήταν μόνιμο και παντοτινό αυτό το δέσιμο. Θα ήταν βέβαιο ότι θα πορευόμαστε ως ένα πλέον. Ότι θα ήταν αδύνατο να γλιτώσουμε…
Αόρατα σχοινιά… τα νιώθω κάθε λεπτό, όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω. Πολλές φορές τα νιώθω βαριά και τόσο σφιχτά που δε μπορώ να αναπνεύσω. Κάποιες άλλες φορές είναι τόσο ανάλαφρα που τα ξεχνάω. Δεν ξεγελιέμαι ωστόσο ότι έχουν λυθεί. Μη ρωτήσεις πως νιώθω γι’ αυτά πλέον. Έχω συμβιβαστεί και δεχτεί πως θα ζω με αυτά αν μη τι άλλο. Δεν έχω επιλογή, άρα είναι κατάσταση κι όχι πρόβλημα.
Νιώθω και για σένα επίσης. Νιώθω πόσο τα πολέμησες, γιατί κατάλαβες ότι σε τύλιγαν. Ξέρω πόσο σου κοστίζει το σφίξιμο. Βλέπω ότι το δέσιμο δεν σου είναι διαχειρίσιμο. Σίγουρα περίεργο, αλλά αισθάνθηκα άπειρες στιγμές ότι το απολαμβάνεις ασυναίσθητα ή κι όχι. Το θέμα είναι να κατανοήσουμε ότι είναι τύχη σπάνια αυτά τα σχοινιά. Ναι, θα τολμήσω να πω ευλογία, αν λάβεις υπόψη ότι μια ζωή κάποιοι διακαώς τα αναζητούν. Ναι, θα τολμήσω να πω πως και δεύτερη ζωή αν είχα, δε με φαντάζομαι χωρίς τα αόρατα σχοινιά να με κρατάνε δεμένη… να σε κρατάνε δεμένο!
Θώμη Μπαλτσαβιά