Μη με αφήνεις μοναχή! Το ουρλιαχτό της άδειάς μου ψυχής έφτασε στον ουρανό! Προδομένη ψυχή από το σύμπαν. Όχι, δεν με έδιωξες, ούτε με πούλησες. Σε πήρε ο Θεός κοντά του, όπως όλους όσους επιλέγει για αγγέλους. Τύψεις, ενοχές, εγώ φταίω, γιατί ήμουν μόλις δεκαεφτά ετών, με μια καρδιά που δεν σταμάτησε ποτέ να κλαίει. Σπαράζω στη σκέψη της απώλειάς σου. Σε αγάπησα τόσο! Ερχόσουν και φώναζες κάτω από το παράθυρό μου “σ’ αγαπώ!”. Τι σημασία έχει αν ήταν παράλογο να αγαπάς εσύ μία κοπελίτσα; Μόλις είχες έρθει στο νησί. Ένστολος, με ολόκληρο τον κόσμο μπροστά σου και μία λαμπρή καριέρα. Ψηλός, μελαχρινός, αγέρωχος στα είκοσι δύο σου. Δεν πέρασα απαρατήρητη όταν ο άνεμος με έφερε στο γραφείο σου για έκδοση ταυτότητας. Το αγοροκόριτσο με το κοντό μαλλί και το αυταρχικό ύφος, έτσι ήμουν, μία εικόνα μιας έφηβης που δημιουργούσε προβλήματα, ζωηρή, ατίθαση και όχι το καλό διαβασμένο πλάσμα με το αγγελικό πρόσωπο με στόχους και επιθυμίες. Το γήπεδο, η μπάλα, το σκάμμα, καθημερινές αδυναμίες και η μικρότερη το διάβασμα.

Τα μάτια μου σε κοιτούν με πόθο και απορία. Σε ερωτεύτηκα… καθαρή τύχη να με θέλεις! Με τρόμαζες επιβλητικός, μα με το κοίταγμά μου γινόσουν μικρό παιδί. Κλαίω γοερά γιατί σε έχασα. Λεηλασία ψυχής. Αδύναμη να μάθω τη ζωή μόνη μου. Ο έρωτας βαθιά κατάνυξη, κρυφός. Εποχές τιμωρίας για ένστολους και ανήλικες, μα δεν φοβήθηκες λεπτό. Σε προστάτεψα σαν μεγάλη, ώριμη, όχι μόνο μία ερωτευμένη έφηβη, αλλά αγέρωχη, χωρίς να ξανακάνω τρέλες. Φρόντιζα να μείνει το μυστικό μας. Τι να εξομολογηθώ… αστείρευτες σκέψεις. Λυγίζω ακόμη. Θα έκανα τα πάντα να γυρίσω το χρόνο πίσω, κρυφές αγκαλιές, όμορφες αμμουδιές, νυχτερινές αποδράσεις από το παράθυρο του δωματίου μου στη σκάλα της αυλής μου και πριν χαράξει, με αποχαιρετούσες ευτυχισμένος. Με έμαθες να αγαπώ, να γελώ, να ονειρεύομαι. Επτασφράγιστο μυστικό μου ήσουν. Ο έρωτας στα υπέροχα μάτια σου δεν πέρασε απαρατήρητος από τον χώρο εργασία σου. “Σε λατρεύω παλιοκόριτσο! Δεν θα μας χωρίσει κανείς” έλεγες και έλαμπες. Νοιάξιμο ψυχής, ελιξίριο στην αδιάφορη ζωή μου. Δίχως μαλώματα, δίχως ζήλιες.

Οι δαίμονες όμως έρχονται για να μας βασανίζουν. Έτσι και την καταραμένη μέρα που δεν μπόρεσα να έρθω στο ραντεβού μας. Εκεί πιο κάτω, στο στενό σοκάκι περίμενες με προσμονή τη στιγμή να φανώ να μπω στο αμάξι σου, να χαθούμε στο σκοτάδι της ευτυχίας. Στο σκοτάδι με τα αστέρια να φεγγοβολούν για εμάς. Η επόμενη μέρα ήταν γεμάτη θυμό. Δεν πίστεψα πόσο πολύ σου είχα λείψει, δεν δέχτηκες να ακούσεις για την απουσία μου, για τον πυρετό μου, για την ίωσή μου. Πίστεψες ότι φοβήθηκα. Φοβήθηκα το μέλλον που εξομολογήθηκες μία νύχτα πριν. Σε έψαχνα, αλλά δεν σε βρήκα… Μέχρι τη στιγμή των κακών μαντάτων “ο Κώστας έφυγε από τη ζωή σε τροχαίο”… Ούρλιαζα σαν λύκος, όχι, δεν γίνονται αυτά! Όχι, κόπηκα σε δύο κομμάτια. Η ζωή μου, ο έρωτάς μου, η ύπαρξή μου. Ο θρήνος δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Έφταιγα εγώ για όλα. Με έδειχναν με το δάχτυλο. Ναι, ούτε ένας δεν με λυπήθηκε. Πανάθεμα την ηθική σας, μιάσματα! Με δείχνετε με αυτό το δάχτυλο! “Αυτή είναι αυτή είναι που τον σκότωσε” ψιθύριζαν όλοι μεταξύ τους. “Όχι! Δεν φταίω!” τους έλεγα με τα μάτια μου.