Σε άφησα ψυχή μου να βυθιστείς μέσα στα πιο βαθιά νερά, σε έναν βυθό τόσο σκοτεινό, χωρίς ίχνος φωτός και οξυγόνου. Δεν είδα τις πληγές που άνοιξαν και έτρεχαν με διάφανο αίμα στα δικά μου μάτια, μόνο εσύ έβλεπες το κόκκινο που απλώθηκε μέσα μου, που άρχισε να σκεπάζει τα σωθικά μου. Ανούσια πράγματα με έκαναν να ξεχάσω πόσο σημαντική είσαι, πως δεν έχεις κραυγή για να ακουστείς. Πονάς και υποφέρεις σιωπηλά για πολύ καιρό, υπομένεις την αδιαφορία και τα “χαστούκια” που δέχεσαι σε καθημερινή βάση. Ψυχή μου σε φυλάκισα μέσα στο σώμα και πέταξα τα κλειδιά μακριά. Ενώ σε είχα μέσα μου, σκεφτόμουν μόνο το σώμα μου, την εξωτερική εμφάνιση, αυτά με απασχολούσαν. Δίχως ίχνος ντροπής σε παραμέλησα, σε θεώρησα δεδομένη. Πάντα σε είχα στο μυαλό σαν την πιο δυνατή που δεν χρειάζεται φροντίδα. Μια ψυχή που ευγενικά μου έδωσε ζωή, με κράταγε πάντα ζωντανή και έφτιαχνε μόνη της τείχη γύρω της για να μην τραυματιστεί. Κι εγώ τι έκανα; Δοκίμαζα καθημερινά την αντοχή σου πιστεύοντας ότι αντέχεις, στιγμές πολλές σε ξέχασα. Και τώρα που αιμορραγείς, άραγε υπάρχει γυρισμός; Μπορώ να κλείσω την βρύση του αίματος που τρέχει εντός μου;
Αχ ψυχή μου, πόσα άντεξες χωρίς να έχεις εμένα δίπλα σου, πόσα βραδιά που στεναχωριόμουν για ανούσια πράγματα σου άνοιγα πληγές μικρές που με τον καιρό άνοιγαν ακόμα πιο πολύ… Διάφανο το αίμα στα μάτια μου, μα στα δικά σου βαθύ κόκκινο σκούρο, σαν του θανάτου. Χρόνια ολόκληρα υπέφερες κάθε ανοησία του μυαλού μου χωρίς να μιλάς, προσπαθούσες να μου δείξεις το μονοπάτι το σωστό, αλλά το δεδομένο είναι κακό. Σε κάνει να μην υπολογίζεις τι είναι σημαντικό. Και έρχεται η μέρα που δεν αντέχεις και ξεσπάς, όχι με λόγια πλέον στο υποσυνείδητο, αλλά με πράξεις. Ψυχή μου, μου μίλησες με μια ασθένεια σοβαρή όχι για να με τιμωρήσεις, ήθελες απλά να φωτίσεις μέσα μου το σωστό μονοπάτι. Ήθελες να μου θυμίσεις να κάνω μόνο ό,τι αγαπώ και να αγαπώ πάνω απ’ όλα εμένα, κάτι μου με τα χρόνια ξέχασα. Συγχώρεσέ με που αδιαφόρησα, που δεν σε προστάτεψα και που δεν ήξερα ότι ήσουν και είσαι το μεγαλύτερο δώρο που παίρνουμε με την γέννησή μας. Ψυχή μου είσαι η τελευταία που εγκαταλείπει το σώμα όταν όλα έχουν τελειώσει, μα εσύ είσαι η αρχή δίχως τέλος, τώρα ξέρω. Παλεύω για να σε γεμίσω με στιγμές όμορφες για να κουβαλάς στον άλλον κόσμο ευτυχία και αγάπη.
Άνδρεα Αρβανιτίδου