Κάθομαι σ’ αυτό το παγκάκι δίπλα στη θάλασσα που καθόμασταν μαζί πριν από οκτώ μήνες και εννέα μέρες και κάναμε ένα από τα τελευταία μας τσιγάρα μαζί. Ήξερα, ήξερες ότι τελειώνουμε, τελειώνει ο χρόνος μας, είχαν ήδη ξεκινήσει να ηχούν τα λεπτά της αντίστροφης μέτρησης σα σειρήνες πολέμου μέσα μου. Έφυγες, έμεινα, περίμενα… κι όπως ήταν αναμενόμενο, ξαναγύρισες… Το ακόμη όμως πιο αναμενόμενο, το δεδομένο θα τολμούσα να πω, αλλά δεν τολμούσα να σκεφτώ, ήταν ότι θα ξαναέφευγες μόλις σιγουρευόσουν πως το θύμα σου, ο ταγμένος στην αγάπη σου άνθρωπος, είναι ακόμη εκεί, σα να μη πέρασε μια μέρα, το ίδιο ερωτευμένος όπως τότε, ίσως και λίγο περισσότερο… Σα νάρκισσος αρεσκόσουν να με βλέπεις να δίνω σε σένα κάθε κομμάτι μου, να δίνομαι ολόκληρη… Ώσπου μια νύχτα, όχι πολύ αργά, νηφάλια, ξεκαθάρισε απότομα το μυαλό μου. Οι σκιές εξαφανίστηκαν λες κι έπεσε φως στο δωμάτιο του νου και απομόνωσαν όλες μου οι δυνάμεις την καρδιά, που ήταν ο μόνος αντάρτης μέσα μου. Ήταν μόνο αυτή που σε ήθελε ακόμη… Η λογική πήρε την ευθύνη όλων όσων ακολούθησαν.
Αν και σου άξιζε να εξαφανιστώ χωρίς καμιά εξήγηση, όπως συνήθιζες κι εσύ, αποφάσισα να σου στείλω. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και έγραψα ακριβώς όσα ένιωθα: “Διαλύομαι κάθε φορά που μαλώνουμε… διαλύομαι κάθε φορά που ξέρω τι θα συμβεί και δεν κάνω κάτι να σταματήσει. Διαλύομαι που κάθε φορά υπερθεματίζεις για το πόσο ανυποχώρητος είσαι στην απόφασή σου (για να μη παρεξηγηθώ, δική σου είναι στο κάτω κάτω, απλά μιλάω για το πώς νιώθω εγώ όταν το εισπράττω). Διαλύομαι που νομίζεις ότι ο απώτερος μου στόχος είναι να σε κατευθύνω εγώ. Διαλύομαι που νομίζεις ότι το όλο πρόβλημά μου θα λυθεί αν βρω ένα- δυο γκόμενους… Διαλύθηκα που το πέρασα αυτό από το προηγούμενο Σάββατο έως τη Δευτέρα το μεσημέρι μόνη μου, με συμπαράσταση μεν, αλλά μόνη μου. Διαλύθηκα από τη στιγμή που μου είπες ότι θέλεις να προχωρήσεις και δυσκολεύεσαι όσο είμαι εδώ… Διαλύομαι που δεν ξέρω αν ποτέ θα είσαι ευτυχισμένος… διαλύομαι που διαλέγεις το συμφέρον σου κι όχι την αγάπη… Διαλυόμαστε όλοι όσοι σ’ αγαπάμε και ξέρουμε τον χαρακτήρα σου, όταν βλέπουμε να κάνεις τόσες εκπτώσεις και να αλλοιώνεσαι… διαλύομαι που μου λες θα είσαι εδώ όσο εγώ το θέλω, σα να μην το θες το ίδιο κι εσύ… Κι όμως, στέκομαι. Ακόμη. Διαλύομαι που ξέρω πως μόνο εσύ με καταλαβαίνεις πριν καν μιλήσω, που μόνο εγώ σε καταλαβαίνω πριν καν μιλήσεις. Διαλύομαι που ξέρω ότι τη μία μέρα κοιμάσαι με τη μία και την επόμενη με την άλλη και είναι σα να μη τρέχει τίποτα… Ήλπιζα… μα είμαι τόσο διαλυμένη μέσα μου… τώρα δεν μπορώ πλέον να ελπίζω, μόνο εμπόδιο νιώθω στην ευτυχία σου. Ήσουν το όνειρό μου. Δε σημαίνει ότι επειδή το ονειρεύτηκα θα το έχω κιόλας… Αυτή είναι η ζωή… Εύχομαι, προσεύχομαι κι ελπίζω να χαμογελάσουμε με τον καιρό στη ζωή μας ξανά, όπως κάναμε μαζί, αλλά αυτή τη φορά χώρια…”.
Κι εσύ απάντησες: “Ό,τι κι αν λες… Εγώ σ’ αγαπώ”. Όμως, τέτοια αγάπη δεν την θέλω… Αντίο!
Κωνσταντία