Ναυάγησε το πλοίο της ζωής και βυθίστηκε στα παγωμένα νερά της θάλασσας. Εκεί στον βυθό, χιλιάδες μέτρα κάτω από το νερό, το σκοτάδι θεριεύει ακόμα πιο πολύ. Ναυαγισμένη καρδιά σε άψυχο σώμα κατάντησε η ζωή πολλών ανθρώπων. Σε ένα πλοίο μεγάλο θέλαμε να ταξιδέψουμε, σε κόσμους μακρινούς και μαγικούς, νομίζαμε ότι δεν υπάρχουν φουρτούνες, ότι αυτά μόνο στις ταινίες γίνονται. Μόνοι μας, με δική μας ευθύνη πέσαμε στα παγωμένα νερά. Μόνο τότε αρχίσαμε να παλεύουμε με τα άγρια κύματα, με το κρύο που τύλιξε σε δευτερόλεπτα το κορμί μας. Χωρίς να ξέρουμε κολύμπι ξεκινήσαμε μια μάχη, ακόμα κι αν μέσα μας ξέραμε ότι ήταν χαμένη. Δεν γίνεται να καταθέτεις την προσπάθεια με την πρώτη φουρτούνα, με την πρώτη καταιγίδα της ζωής. Πάντα δίπλα μας θα υπάρχει μια σανίδα σωτηρίας, ακόμα κι αν εκείνη την στιγμή μέσα στον πανικό μας δεν την βλέπουμε.
Ψυχραιμία θέλει η φουρτούνα, για να βγούμε ζωντανοί από το ναυάγιο της ζωής. Ένα ναυάγιο που εκείνη την στιγμή φαίνεται θανατηφόρο. Άραγε ξέρει κανείς με πόσες φουρτούνες αναμετρήθηκε ο άλλος; Από πόσα ναυάγια επέζησε και τι πληγές άφησε μέσα του κάθε μάχη με τα κύματα; Δεν ξέρουν όλοι καλό κολύμπι, μα σαν βρεθούν στα παγωμένα νερά, η δύναμη της ψυχής δίνει ώθηση, δίνει φτερά να βγούμε στην στεριά, να κοιτάξουμε τον ορίζοντα και να είμαστε ευγνώμονες που ακόμα στεκόμαστε ζωντανοί βλέποντας την θάλασσα να είναι ξανά ήρεμη. Ένα ναυάγιο οι στιγμές οι θλιβερές, μα οι όμορφες είναι αυτές που μένουν, σαν έχουμε την ευκαιρία να αντικρίσουμε την ομορφιά του ουρανού, τον ήλιο να καθρεφτίζεται στην ήρεμη θάλασσα. Γιατί δεν είναι μόνο άγρια, είναι και μαγική, φάρμακο για τις πληγές που κουβαλάει η ψυχή.
Άνδρεα Αρβανιτίδου