Ο Άγγλος ποιητής Alexander Pope, έλεγε ότι «το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς θεϊκό». Μια τόση δα μικρή λεξούλα, 7 γραμματάκια έχει μόνο. Τη φοβόμαστε και θεωρούμε ότι είναι αδυναμία, φοβόμαστε να την πούμε εκεί που ανήκει. Ντρεπόμαστε, νομίζουμε ότι θα φανούμε τόσο λίγοι, τόσο μικροί αν παραδεχτούμε τα λάθη μας. Η υπερηφάνεια μας θολώνει τη κρίση, μας μπερδεύει το μυαλό. Κι έτσι την αποφεύγουμε… Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, μια πλειοψηφία που την αναφέρει σαν ένα «γειά» που λέμε καθημερινά, σαν ψωμοτύρι που λένε οι παλιοί. «Από τότε που βγήκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» όμως. Κάτι ξέρουν όσοι έβγαλαν αυτή τη φράση. Θεωρούν ότι ξεμπέρδεψαν με μια απλή λέξη. Νομίζουν ότι εξιλεώθηκαν.

Συγχωρώ σημαίνει παίρνω το χρόνο μου, κρατάω τις αποστάσεις μου για να μπορέσω να δώσω τη συγχώρεσή μου. Συγνώμη και συγχωρώ. Δυο λέξεις που συνδέονται απόλυτα. Πώς μπορώ να σου δώσω τη συγχώρεση, όταν εσύ δεν νιώθεις τη συγνώμη που μου πουλάς; Τόσο εύκολα περιμένεις να την αγοράσω; Αναλογίστηκες όλα όσα μου έκανες; Πήρες το χρόνο σου για να δεις καθαρά τι πληγές που άφησες στο πέρασμά σου; Με μια συγνώμη δεν γίνονται θαύματα, με μια συγνώμη δεν θα πάρεις άφεση αμαρτιών, δεν θα έχεις αλλάξει αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ό,τι έκανες στο παρελθόν, ώστε να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος.