Και από σίδερο να ήσουν, θα λύγιζες! Επί μήνες φλέρταρε, πάλευε, σε πολιορκούσε και διεκδικούσε μια θέση στη δική σου ζωή, στον δικό σου κόσμο. Σου έδινε όνειρα και σχεδίαζε με κάθε λεπτομέρεια το κοινό σας μέλλον. Σου υποσχέθηκε τον ουρανό με ολόκληρο το ηλιακό σύστημα, μέχρι το Άλφα Κενταύρου! Και τι έρωτας ήταν αυτός που έζησες! Η ζωή σας παράδεισος… κι όλο αυτό, αμοιβαίο! Θεοί!!! Πόσο τυχερή!!! Κι ο καιρός περνούσε. Κι εσύ σε μόνιμη εμπλοκή. Ακόμη κι όταν το γαλάζιο στον ουρανό του παραδείσου, έδωσε τη θέση του σε ένα ελαφρύ γκρι σύννεφο που μεταλλάχθηκε και φόρτωσε τον ορίζοντα με μολυβένιο χρώμα, εσύ συνέχισες να συγχωρείς, να δικαιολογείς και να αγαπάς! Ο κόμπος στο χτένι κι εσύ ακόμα, ανυποχώρητα να αγαπάς!
Σε έσπρωξαν στο κενό… άρχισε η πτώση κι εσύ συνέχισες απτόητη να αγαπάς! Ώσπου ένα πρωί έμεινες μόνη σου. Παρεάκι σου η παγωνιά, η φυγή και το τέλος! Ένα τέλος με κεφαλαία γράμματα, που μόνο εσύ ξέρεις να πεις με πόση αγρύπνια, με πόσο πόνο και με πόσα δάκρυα πλήρωσες!
Το τηλέφωνό σου χτυπάει! Κοιτάζεις την οθόνη! Τα γράμματα του ονόματός του, καρφώνουν τα μάτια σου! Αποδέχεσαι την κλήση…
«Με θυμάσαι;»
«Φυσικά και σε θυμάμαι! Πώς θα μπορούσα να σε ξεχάσω; Εξαιτίας σου πέρασα νύχτες που έμοιαζαν με ατέλειωτες αξημέρωτες ημέρες! Η εικόνα σου στο μυαλό μου, κάθαρση, απελευθέρωση κι αταραξία! Φυσικά σε αγαπάω! Μόνο που με αγαπάω λίγο πιο πολύ από εσένα! Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχω πιά ούτε τη διάθεση, ούτε και την επιθυμία να κάνω έστω και μισό βήμα στη ζωή μου μαζί σου! Φυσικά είσαι πάντα στη σκέψη μου! Μόνο που ανήκεις στις αναμνήσεις μου και σε καμία περίπτωση στο μέλλον μου! Αναρωτιέσαι αγαπημένε μου; Απορείς πώς γίνεται τόσο να σ’ αγαπάω και τόσο να μη σε θέλω πίσω; Δεν ξέρω! Αλλά να σου πω την αλήθεια; Ούτε και με νοιάζει! Μου αρκεί που εγώ πιά νιώθω καλά! Τον δρόμο σου καλέ μου…».
Αργυρώ Κ.