Όλες οι αναμνήσεις μου περικλείουν την παρουσία μιας γλυκιάς μορφής, αυτή της γιαγιάς. Πάντα με την γλύκα και το χαμόγελό της με υποδεχόταν στην πόρτα όταν πήγαινα στο χωριό. Έτρεχα να χωθώ στην αγκαλιά της, μόνο εκεί ξεχνούσα κάθε μου στεναχώρια, μέσα στην θαλπωρή της αγκαλιάς της ένιωθα ξανά ασφάλεια. Από μικρό κορίτσι της είχα αδυναμία, κάθε βράδυ ξάπλωνα δίπλα της και περίμενα να μου πει το ίδιο παραμύθι κάθε βράδυ. Δεν με ενοχλούσε που άκουγα την ίδια ιστορία, ο τρόπος αφήγησης ήταν μοναδικός. Ακόμα και μετά από χρόνια ηχεί στα αυτιά μου σαν να ήταν χθες.

Πόσες στιγμές άραγε μαζί με την γιαγιά διαμόρφωσαν την δική μου προσωπικότητα; Την θυμάμαι στην κουζίνα να ετοιμάζει εδέσματα για όλους, ήταν χαρούμενη που μπορούσε να περιποιηθεί όλους όσους αγαπούσε. Μυρωδιές που συνδέω με την μορφή της, την κάνουν να μην ξεθωριάζει η μορφή της μέσα μου. Τα ρουθούνια μου και ψυχή μου γεμίζουν από την ευγένειά της. Κάθε φορά που πήγαινα στο χωριό του εξωτερικού είχα πολύ αγωνία, πάντα μου έλειπε όλη αυτή η αύρα. Το 2019 έμελλε να είναι η τελευταία φορά που θα ένιωθα το χάδι της στο μάγουλό μου. Μια φιγούρα που μου έδωσε τόση αγάπη και μου κληροδότησε την δύναμη ψυχής που είχε και η ίδια. Την είδα να κάθεται στην κουζίνα, στη δικιά της θέση και να με κρατάει αγκαλιά, τα μάγουλά της κοκκίνησαν και το χαμόγελό της έφτανε μέχρι την άκρη του κόσμου. Πώς να αποχωριστώ τον ορισμό των παιδικών μου χρονών; Την κοιτάζω από μακριά και αναρωτιέμαι, θα βρω ξανά αυτή την άδολη ζεστασιά της;