Εσύ το «τώρα», το «χτες», το «για πάντα» μου. Λέξεις τόσο δα, μα με τόση τρανή και γιγάντια σημασία. Φράσεις που δε λένε να ξεκολλήσουν απ’ το μυαλό μου, καθώς όσοι μας ξέρουν κι άλλοι που μας έχουν μάθει, αυτό μόνο καταλαβαίνουν. Αυτό το συναίσθημα που δε λέει να καταλαγιάσει και να απευθυνθεί σε ώριμους ενήλικες, παρά ζει και βιώνει την εφηβεία του, χρόνια τώρα. Το πριν, το τώρα και το μετά, το πάντα εκείνο, που εξαρχής και οι δυο νιώσαμε και θελήσαμε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μας, να το στηρίξουμε και να το υποστηρίξουμε. Με νύχια και με δόντια παλέψαμε, παλεύουμε και θα παλεύουμε, για εκείνα τα εφηβικά όχι χρόνια, μα για τα χρόνια της ωριμότητας, λέμε τώρα, που ήρθαν και κούμπωσαν με τις μοναξιές και τις τότε μας ανησυχίες.

Μια αγάπη που άλλη της όμοια δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει ποτέ. Με τα όμορφα και τα άσχημά της, με τα δύσκολα και βατά της, μα πάνω απ’ όλα με μας, που δεν κάνουμε ο ένας μακριά απ’ τον άλλον, χρόνια τώρα. Προσπαθήσαμε, παλέψαμε, χωριστήκαμε, μα λες και η ίδια η μοίρα δεν το θέλει. Αλλά ένα ξέρω και ένα θα λέω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου… Αυτή η αγάπη δεν έχει ταίρι, αυτός ο έρωτας ανίκητος ζει και βιώνει το μεγαλείο του, μα εκείνη η έλξη, σώματος, νου και ψυχής, σάρκας και τα παρεμφερή, ποτέ δε θα δώσει τη σκυτάλη αλλού, για να βιώσει αυτό το συναίσθημα αληθινό, δυνατό και πάνω απ’ όλα διαχρονικότατο.