Το ξέρω πως ακούγεται πολύ συχνά η φράση “ο τολμών νικά” και σίγουρα δεν περιλαμβάνομαι στους τολμηρούς ανθρώπους. Αν με γνώριζε κάποιος θα το καταλάβαινε αυτό, ό,τι έτσι εγώ δεν μπορώ να χαρακτηριστώ. Τα ρίσκα μου τα παίρνω εκ του ασφαλούς. Μα ήρθες εσύ και παρ’ ολίγον, όλα να τα αλλάξεις. Ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες να μου τριβελίζουν το μυαλό, όνειρα άπιαστα να με γυροφέρνουν σαν ερινύες, να με κατατρέχουν, χωρίς πάθος, χωρίς προορισμό. Πορεία δίχως ουσία, σε ατέρμονες συζητήσεις μες στη λαίλαπα της ζωής μου. Κι όμως ήρθες και μου έδειξες μια γεύση, μια μυρωδιά του τι θα με περίμενε μαζί σου. Το άγνωστο όμως, πολλές φορές το φοβόμαστε, δεν το τολμάμε.

Ίσως κάτι μέσα μου, γνώριζε ότι μαζί σου θα χαθώ ολοκληρωτικά, θα αφανιστώ στη θύελλα του έρωτα. Δεν ήθελα να χάσω τον εαυτό μου, όχι ακόμη τουλάχιστον. Είχα μάθει να ορίζω τα πάντα με τη λογική μου. Περίμενα ότι θα μείνεις. Περίμενα πως θα επιμείνεις. Λάθος μου, σε είχα δεδομένο, σε είχα για αναλώσιμο και ότι εύκολα θα μπορούσα να σε αντικαταστήσω. Κι όσα δεν τόλμησα να ζήσω τώρα μαζί σου, έρχονται τις νύχτες και με στοιχειώνουν.

Τα βράδια μου πια, πιο χλιαρά από ποτέ. Δίχως πάθος, μα πολλή αλμύρα. Δίχως προορισμό, δίχως σκοπό. Αφού σπατάλησα την ευκαιρία μου, κάθομαι μόνη μου τώρα τα βράδια, παρέα να φαντάζομαι τη μορφή σου. Σε φέρνω στις σκέψεις μου, σε νιώθω στο κορμί μου σαν αερικό που σιγοβράζει στα σεντόνια μου. Κι όμως είναι μια πάλη που δεν αντέχεται, ένας εφιάλτης που επαναλαμβάνεται.

Μετανιωμένη, σκέφτομαι πως έπρεπε να αφεθώ, να ζήσω το τώρα και όπου αυτό το οδηγήσεις εσύ. Δεν έπρεπε να σκεφτώ τα “πρέπει” και τα “μη”. Κάποιες φορές οι αντιστάσεις πρέπει να κάμπτονται. Οι αισθήσεις παίρνουν θέση κυριαρχίας και ζεις ανεπανάληπτα ταξίδια. Σε ταξιδεύουν σε δρόμους που ούτε καν ονειρευόσουν. Τα “πρέπει” και τα “θέλω” δεν χωράνε σε καλούπια. Τα αποξενώνεις, τα τερματίζεις κι όποιον πάρει ο χάρος.