Και κοίτα που εκεί που η απογοήτευση έχει φωλιάσει στην καρδιά σου, εκεί που τα φώτα έχουν θολώσει και τα σκοτάδια έχουν πάρει τα ηνία και σ’ έχουν βυθίσει μέσα τους, μπορεί ν’ ανάψει μια μικρή, τόσο δα φλογίτσα, που θα καταφέρει να ζεστάνει την ψυχή σου. Κοίτα που εκεί που μετράς λάθη κι απουσίες, που ξεπληρώνεις σφάλματα και κακώς χαρισμένες εμπιστοσύνες, που αυτομαστιγώνεσαι γιατί δεν είδες τις καλοστημένες παγίδες, μπορεί ένα μικρό φως ν’ ανάψει μπροστά σου και να φωτίσει το είναι σου. Κοίτα που το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμη…
Ίσως κάποτε πίστεψες σε ψεύτικα λόγια, ίσως κάποτε ένιωσες σε αιχμηρές αγκαλιές, ίσως κάποτε αγάπησες Ιούδα φιλιά. Ίσως κάποτε σε δίκασες γιατί δεν είδες τις καλά κρυμμένες αλήθειες, ίσως κάποτε σε καταδίκασες γιατί δεν αντιλήφθηκες τις καλοπαιγμένες θεατρικές αγκαλιές. Ίσως κάποτε απογοητεύτηκες με την κρίση σου, θύμωσες με τις επιλογές σου, αγανάκτησες με την ευπιστία σου. Ίσως κάποτε γονάτισες και ίσως σου πήρε καιρό να βγάλεις όλα τα μαχαίρια απ’ την πλάτη σου, μαχαίρια που σου κάρφωναν ύπουλα κι άνανδρα, κάποιοι που τυφλά εμπιστεύτηκες. Κι ίσως και να ορκίστηκες πως δεν θα ξαναφεθείς…
Μα κοίτα που το τέλος δεν έχει γραφτεί ακόμη και ξαφνικά βλέπεις χρώματα απ’ το παράθυρό σου, βλέπεις χαμόγελα στον καθρέφτη σου, βλέπεις αλήθειες στο θολό, ραγισμένο γυαλί σου. Κοίτα που ο αέρας που φυσάει άρχισε ν’ αλλάζει, κοίτα που το δέρμα σου ανατριχιάζει στη θύμηση εκείνου του φιλιού. Κοίτα που αλλάζει ο καιρός και αρκεί ένα ζευγάρι χέρια για να φέρει την άνοιξη στο καταχείμωνο. Και κοίτα που έκανες λάθος και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι τελικά. Κι ίσως εκείνες οι “σφαλιάρες” ήταν αναγκαίες για να καταφέρουν ν’ ανοίξουν τα μάτια σου και να μπορέσεις να δεις καθαρά την αλήθεια. Και κοίτα που μετά το πιο μεγάλο λάθος σου, μπορεί να έρθει το πιο όμορφο σωστό σου…
Κική Γιοβανοπούλου