Δεν με νοιάζει αν δεν με θες. Δεν χαλιέμαι! Είμαι αυτόφωτη! Αν δεν σου αρέσω, δεν με μέλει. Έπαψα να βασίζομαι σε ψεύτικες αγάπες, σε αποτυχημένες σκέψεις και όνειρα. Δεν με νοιάζει αν με έκρινες λάθος. Δεν σου αξίζω. Αξίζω τα καλύτερα! Αξίζω εμένα. Συσσωρευμένος εγωισμός, ναρκισσισμός, απαιτήσεις, στρέφεις τα βέλη τους κατά πάνω μου. Το μυαλό μου το ορίζω εγώ λοιπόν, όχι εσύ! Με αγαπώ. Είμαι μοναδική. Είμαι όσα μισείς σε μια γυναίκα! Γιατί οι “μουγκές γλάστρες” σε βολεύουν. Στον καθρέφτη μου κοιτιέμαι και λέω “φτου σου κορίτσι μου!”. Στον δικό σου κοιταζόμουν, με λυπόμουν. Ήμουν μία ξένη στο γυαλί σου… γραμμένες λέξεις αποτυχίας με κόκκινο μαρκαδόρο.

Δεν με ερωτεύτηκες ποτέ. Σε ενοχλούσε το μυαλό μου. Δεν άντεχες την παρουσία μου. Θέλει γερό στομάχι ένας άντρας και γερή καρδιά ώστε να χειροκροτήσει τις επιτυχίες της γυναίκας που αγαπάει. Και αυτόν τον βρήκα! Μα για ποιο λόγο να ξέρεις την αγάπη; Μοιράζεται η αγάπη με την οκά; Το κρυφτούλι ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι και η κούκλα κάθε φορά και άλλη, με άλλο όνομα, άλλο χρώμα. Μία στιγμή. Μία στιγμή που να άφησες ίχνη σου απαλά… μία στιγμή που δεν άδειαζες την ψυχή μου, μία στιγμή που δεν με κοίταξες αδιάφορα, μία στιγμή που να σεβάστηκες την πίστη μου, την αφοσίωσή μου… Οι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους μικρά κουτάκια, τα έχουν τετραγωνίσει… με σακοράφα ραμμένα τα αισθήματα κολλημένα στον εγκέφαλο, ώστε να μη βρουν τον δρόμο τους. Έτσι ήσουν εσύ. Άγονη γραμμή χωρίς προορισμό. Ένα καράβι που βούλιαζες και με έπαιρνες στον πάτο. Δεν είχες ιδέα πώς να πιάσεις στεριά. Δεν σου κόβει καν από εγωισμό.