Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στην ζωή, από το να σ’ αγαπούν και να σ’ επιλέγουν γι’ αυτό που είσαι. Να μην θέλουν ν’ αλλάξουν τίποτα σ’ εσένα. Να αγαπούν τα ελαττώματα, τις αδυναμίες, τα τρωτά σου σημεία και να θαυμάζουν τις ικανότητες, τα προτερήματα, τις δεξιότητές σου. Να μην θέλουν να αλλάξουν τίποτα στον χαρακτήρα σου. Να δέχονται το αυθεντικό και το αυθόρμητό σου. Να ερωτεύονται όλα εκείνα τα μικρά που είναι δικά σου χαρακτηριστικά και που ακριβώς συνθέτουν την μοναδικότητα της ύπαρξής σου. Να μην σε ανταγωνίζονται, να μην σου βάζουν εμπόδια, να μην θέλουν να σε χαμηλώσουν εσκεμμένα για να νιώσουν οι ίδιοι καλύτερα. Αντίθετα, να σε βοηθούν να ανθίζεις, να ανοίγεις τα φτερά σου, να τολμάς πράγματα. Να έχουν πάντα ένα καλό λόγο να σου πουν, να σε στηρίζουν ουσιαστικά και όχι επιδερμικά. Να είσαι τόσο πολύτιμος γι’ αυτούς, όπως ο ήλιος για την ζωή.
Μην αρκείσαι σε μεγάλα λόγια και υποσχέσεις και μην βιάζεσαι να βαφτίσεις έναν άνθρωπο, “άνθρωπό σου”.
Στην αρχή όλοι καλοί είμαστε. Όλοι δείχνουμε την καλύτερη πλευρά μας, την καλύτερη εκδοχή μας.
Να θυμάσαι όμως πάντα, στο τέλος συστήνονται οι άνθρωποι.
Στο τέλος φαίνεται η ουσία, το βάθος της σχέσης, η πραγματική σύνδεση.
Το τέλος πάντα καθορίζει τι υπήρξε τι όχι, ή τι ήταν πραγματικά αληθινό.
Αφιερωμένο…
Ρούλα Παγιαλάκη