Όλα ξεκίνησαν όταν στην σχολή ήρθες και έκατσες στο θρανίο μου. Από τότε, αχώριστες φίλες, σε όλα μαζί. Δέσιμο πίστευα παντοτινό. Χατίρι δεν σου χαλούσα, ακόμα και μετά από 9 χρόνια δίπλα σου να λέω σε όλα “ναι” για να σε κάνω να γελάς, να πηγαίνουμε μόνο εκεί που ήθελες εσύ. Συναυλίες, μπαράκια κι ας τα βαριόμουνα. Μόνο για να βλέπω το χαμόγελό σου. Όλο ήταν όμορφα, στην δύσκολη στιγμή σου πάντα εκεί, κεράκι αναμμένο. Στις χαρές σου ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Έτρεχα να βοηθήσω στους αρραβώνες, εκεί δίπλα, να βοηθάω στις προετοιμασίες, να βοηθάω στο γλέντι, στο στρώσιμο του κρεβατιού. Στον γάμο σου έλαμπες κι εγώ ακόμα πιο πολύ για την δική σου ευτυχία. Είχαμε πει κάποτε “μαζί σε όλα!”.

Και ήρθαν άσχημες μέρες για σένα, ήρθε ένας δύσκολος χωρισμός και τα παράτησα όλα για να είμαι δίπλα σου, να σε παρηγορώ, να σε κάνω να ξεχαστείς και να σου κάνω ξανά όλα τα χατίρια. Όσο έλεγα “ναι” όλα ήταν καλά, εννιά χρόνια “ΝΑΙ”. Και τα έφερε η ζωή, που έπρεπε να πω το μοναδικό “όχι” σε κάτι τόσο απλό… Το αποτέλεσμα; Να σβήσεις μια φιλία χρόνων με ένα απλό μήνυμα, χωρίς να μου μιλήσεις. Με ένα “όχι” όλα σβήστηκαν, λες και τα χρόνια αυτά δεν υπήρξαν ποτέ. Μα γίνεται να χαλάει κάτι για ένα “όχι” και επειδή ίσως μια μέρα είχες να αντιμετωπίσεις κάτι άσχημο; Σε μια φιλία όταν υπάρχει αγάπη, σεβασμός και κατανόηση, είναι δυνατόν να μην δικαιούσαι μια μέρα να μην είσαι καλά; Έτσι απλά χαλάνε πλέον οι σχέσεις, δεν σου δίνουν την ευκαιρία να απολογηθείς. Αλλά και πάλι, για κανέναν να μην μπαίνεις στην διαδικασία απολογισμού. Αν μετά από χρόνια δεν σε ξέρει το άτομο που έχεις δίπλα σου, τότε δεν αξιζει τον χρόνο σου και τον πόνο σου. Ένα “όχι”, μια δύσκολη μέρα, δεν καθορίζουν μια φιλία. Ούτε καν η απόσταση και η συχνή επικοινωνία.