Ακρίβυναν τα πάντα. Ακόμα και τα όνειρα. Τα όνειρα που τα πληρώνεις ακριβά και σκέφτεσαι το κόστος τους κι αν τελικά αξίζουν τον χρόνο που ξόδεψες γι’ αυτά. Και την ελπίδα, που πεθαίνει πάντα τελευταία, την πρόλαβες ποτέ να ζει ή ήταν πρόφαση απλά για να ελπίζεις και η τιμή της απλησίαστη κι αυτή; Ανοίγεις το κομπόδεμα κι αυτό σου είναι άδειο όπως το μέσα σου φωνάζει “Αρκετά! Μην σπαταλάς τα ψίχουλα, αυτά που σου ‘χουν μείνει. Μην κάνεις όνειρα που είναι ακριβά!”…

Ilona