“Σε εμπιστεύομαι! Σου αξίζει ευτυχισμένη να είσαι! Νιώθω σαν παιδί… Έχω στα χέρια μου τον κόσμο ολόκληρο. Ακολούθησα τον δρόμο της καρδιάς. Το μονοπάτι των αισθήσεων. Έχουν μορφή τα αγάλματα; Φεύγουμε για την κορυφή!” λόγια απλά, μα πιστευτά. Σε ένα ξύλινο κουτί με σκουριασμένη κλειδαριά έχω τοποθετήσει όλα μας τα μυστικά! Μια χαραμάδα φωτός ήρθε στην αγκαλιά μου. Μου χάρισες τον εαυτό σου, χωρίς να σου ζητήσω τίποτα. Μοιράστηκες την ζωή σου, την ύπαρξή σου, τα εσώψυχά σου! Ένιωσα, έδωσα, γεύτηκα. Ανταπέδωσες τα ίδια. Σήκωσες το κεφάλι ψηλά, κρατώντας με απ’ το χέρι. Ισοπέδωσες τα κουφάρια του φθόνου, της ζήλιας. Ίσως με το παραπάνω! Δεν ξέρω αν τα αξίζω. Μου λες αξίζεις τόσα και ακόμα παραπάνω. Σε ένα κιτρινισμένο χαρτί έχω γραμμένη μια φράση: Αφέθηκα και πίστεψα στην ψυχή σου! Μην με προδώσεις!

Μα ωωω η σελίδα από το παλιό χαρτί έχει απάντηση!
~Μην μου υπαγορεύεις να έχω αισθήματα! Θα σ’ αγαπώ για πάντα! Είσαι ο “άνθρωπός” μου, είναι δικό μας αυτό. Άστο να ζει. Μα τώρα δεν είναι μυστικό το ξύλινο κουτί μου. Τώρα με ξέρεις καλά. Φοβάμαι! Το σφίξιμό σου είναι ονειρικό… “Είναι και των δύο!” τα δικά μας κλειδωμένα συναισθήματα. Δεν θέλω να το φωνάξω! Μην το πούμε πουθενά! Δεν θα χαρεί κανένας! Μην απαντάς! Κρυφά τα θέλω τα χάδια αυτά! Ό,τι έχω δείξει έξω, χαλάει!