«Πάρε αυτό και παρατήρησέ το».
Της έδωσε ένα πιάτο γεμάτο πολύχρωμα σχέδια. Φαινόταν να ήταν μοναδικά σχεδιασμένο και όταν το σύγκρινε με τα άλλα της ίδιας σειράς, μπορούσε να διακρίνει κάποια μικρή διαφορά μεταξύ τους.
«Είναι μάλλον ζωγραφισμένο στο χέρι», είπε.
«Τι άλλο;»
«Έχει λεπτομέρεια. Πρέπει να κοιτάξεις προσεκτικά για να τα δεις όλες τις μικροδουλειές, μα υπάρχουν παντού. Και όλα αυτά τα μικρά, γεωμετρικά σχήματα, δίνουν αυτή την μεγαλύτερη εικόνα που βλέπουμε όταν κοιτάμε το πιάτο για πρώτη φορά».
«Πολύ ωραία», της είπε. «Τώρα πέτα το».
«Τι;»
«Πέτα το κάτω».
«Μα… θα σπάσει», δίστασε εκείνη.
«Αυτός είναι ο σκοπός».
Φοβισμένα άφησε το πιάτο να της πέσει από τα χέρια. Συγκρούστηκε με το πάτωμα και έσπασε σε πολυάριθμα κομμάτια διαφόρων μεγεθών.
«Τώρα μάζεψέ τα και προσπάθησε να επανενώσεις τα κομμάτια».
Αν και της φάνηκε ανυπέρβλητος άθλος, ξεκίνησε την προσπάθεια. Μα υπήρχαν πολλά κομμάτια που ήταν υπερβολικά μικρά και άλλα που είχαν θρυμματιστεί τόσο, που δεν εφάρμοζαν πλέον πουθενά.
«Τι βλέπεις;» τη ρώτησε διδακτικά.
«Έχει σπάσει ανεπιστρεπτί», παραδέχτηκε εκείνη λυπημένη.
«Δεν παραμένει όμως το ίδιο πιάτο που κρατούσες και θαύμαζες πριν όμως;»
«Ναι… μάλλον», απάντησε εμφανώς προβληματισμένη.
«Οι άνθρωποι είναι σαν τα διακοσμημένα πιάτα», της εξήγησε τελικά η θεία της. «Όλοι είναι όμορφοι με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Πρέπει να τους παρατηρήσεις καλά, να τους βιώσεις από κοντά για να δεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες που κάνουν ένα άτομο ξεχωριστό. Αλλά οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τα αντικείμενα, έχουν αισθήματα. Αν τους σκουντάμε και τους κακομεταχειριζόμαστε για πολύ καιρό, όπως όταν σπρώχνεις ένα πιάτο στην άκρη του τραπεζιού σιγά σιγά, στο τέλος θα πέσει και θα σπάσει. Μα όταν οι άνθρωποι φτάσουν σε αυτό το σημείο, όταν σπάσουν, θα κουβαλούν για πάντα αυτές τις χαρακιές, αυτές τις ουλές που έχουν δημιουργήσει. Όσο κι αν προσπαθήσουν να επανενώσουν τα κομμάτια τους, να επιβιώσουν και να προχωρήσουν, τα σημάδια θα παραμένουν. Ίσως να εξασθενήσουν με τον καιρό, μα θα είναι πάντα εκεί, μέσα τους. Ο χρόνος δεν επουλώνει τις πληγές, απλά σε μαθαίνει να ζεις μαζί με αυτές».
Η μικρή την άκουγε αποχαυνωμένη. Είχε καταλάβει το ηθικό δίδαγμα της άσκησης τελικά.
«Να είσαι πάντα ευγενική με όσους συναντάς», την προέτρεψε η θεία της. «Ποτέ δεν ξέρεις τι πληγές κουβαλάει ο καθένας. Και να συμπεριφέρεσαι σε όλους με την συμπόνοια και ευσπλαχνία που θα ήθελες να σου φέρονται. Δεν βλέπουν όλοι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, μα η καλοσύνη είναι καθολική».
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
*https://mcswhispers.
*Instagram: @words_or_whispers