“Αξίζεις πολλά” σου είπαν, “θα είμαι δίπλα σου” σου είπαν, “συγνώμη που σε πόνεσα κάποτε” σου είπαν, “είσαι η σύντροφός μου” σου είπαν, “θα έρθω να σε δω” σου είπαν, “βλέπω το μέλλον μου μαζί σου” σου είπαν… Είπαν, είπαν, είπαν και τελικά το μόνο που έκαναν στο τέλος, ήταν να σε εγκαταλείψουν έτσι απλά, χωρίς μια εξήγηση, μια ντόμπρα συζήτηση…“Καμία δεν με αγάπησε όσο εσύ” αυτό ήταν το λάθος, έπρεπε να ακούσεις “Καμία δεν αγάπησα όσο εσένα”… Κρίμα για μένα, πόσο κρίμα να πιστεύεις, να αλλάζεις τη ζωή σου για να είσαι σωστή και τίμια και να σε πουλάνε έτσι. Όλα ψέματα, γιατί όταν εννοείς όσα λες, δεν εγκαταλείπεις τον άλλο επειδή έβαλε όρια στην προσβλητική συμπεριφορά σου. Όταν τα εννοείς όλα αυτά, ακόμα και να σου τελείωσε ξαφνικά αυτό που ένιωθες, μιλάς, ξεκαθαρίζεις “αντρίκια” τη θέση σου.
Αλλά ακόμα και στο τέλος, κοιτάς να διαλύσεις τον άλλο και όχι να του μιλήσεις τίμια και ξηγημένα. Η φυγή είναι το πιο εύκολο πράγμα, αλλά είναι δειλία όταν το κάνεις με αυτό τον τρόπο. Και το πιο αστείο, παριστάνουν ότι δήθεν πονάνε, ότι η ζωή είναι άδικη μαζί τους, ενώ η ρημάδα τους έδωσε την ευκαιρία για δεύτερη φορά να ζήσουν όσα στερήθηκαν τόσα χρόνια. Και ενώ τα στερήθηκαν γιατί πλήγωσαν κάποιον κάποτε που τους αγάπησε πολύ, αντί να εκτιμήσουν αυτή την ευκαιρία, αυτοί ξανά πλήγωσαν τον ίδιο άνθρωπο. Ναι, τόσο τυχεροί ήταν και αυτή την τύχη την πέταξαν ξανά στα σκουπίδια μαζί με τον ίδιο άνθρωπο. Μόνο που δεν κατάλαβαν ότι στην ίδια λούπα έπεσαν. Ακριβώς τον ίδιο κύκλο έκαναν και πάλι μπροστά τους θα το βρουν και αυτή η ρημάδα δεν θα έχει και τρίτη ευκαιρία να τους δώσει, τις έκαψαν όσες είχε.
Κατερίνα Κ.