Στιγμές που γράφω και τις κρυφοκοιτάς να βρεις τι θέλει να πει η ψυχή μου.
Ψάχνεις τις λέξεις να βρεις εσένα!
Καμία στιγμή δεν μπόρεσες να χωνέψεις ότι σε έβγαλα όπως σου άξιζε και έμεινες “πάγκο”!
Άργησα κιόλας καλέ μου.
Νιώθω μία τεράστια ανακούφιση που δεν μπλέκεσαι στη ζωή μου, στις δουλειές μου, στα γραπτά μου, στην ψυχή μου… Εμπιστοσύνη, “έχε μου εμπιστοσύνη” έλεγες!
Ας γελάσω… ας γελάσω ξανά σαρκαστικά!
Το κάνω και κολλάω πέντε στο άλλο μου χέρι και δέκα μη σου πω!

Νομίζεις πως γιατρεύεις ψυχές με λόγια;
Ψυχές που σαραβάλιαζες!
Νόμιζες ήσουν ο Θεός.
Ο πάνσοφος.
Μα ήσουν ένα άδειο κουφάρι.
Και παραμένεις.
Το μόνο που θα σου ταίριαζε είναι ο ρόλος του θεατρίνου.
Ένα υπέροχο επάγγελμα!
Τέχνη, δημιουργία, τσαλακώνεται κανείς, αφοσιώνεται σε αυτό.
Μα ακόμα και αυτό το ατίμασες.
Δεν έχεις αξία καλέ μου, δεν έχεις τίποτα, ποτέ δεν είχες!

Και ξαφνικά η ηρεμία επανήλθε στη ζωή μου μετά την μαγκούφικη συναναστροφή μου με σένα.
Την στείρα ζωή σου.
Η σκέψη ότι σου χάρισα λίγη αξία, με θυμώνει για λίγα λεπτά, μα ύστερα αδιαφορώ, ξανά χαμογελώ…
Λογικά εξαιτίας σου έχασα την επαφή με την πραγματικότητα και όσους με αγαπούσαν εδώ, κοντά μου, γύρω μου, πλάι μου, ανθρώπους χωρίς κόμπλεξ, άνθρωποι που δεν ονειρεύονται να βάλουν το χέρι τους στην τσέπη μου.
Εσύ τσίριζες σαν κοριτσάκι κάθε που έχανες το παιχνιδάκι σου.
Καλέ μου κλείνω τα φώτα, η μουσική στο τέρμα, το rock μουδιάζει το κορμί μου, φωνάζω, χορεύω, γελάω, τραγουδάω, πίνω την ζωή με τις ανάσες!
Ένας ανελέητος θόρυβος ήσουνα χρυσέ μου.
Στο δικό μου κόσμο δεν χωράς.
Τον γέμισα με αξίες.