Τα μάτια σου… Αχ αυτά τα μάτια σου… Κάθε που τα θυμάμαι, ένας κόμπος ανεβαίνει ψηλά στο λαιμό, έτοιμος να μου σταματήσει την ανάσα. Εκείνο το βλέμμα που με διαπερνά ακόμη όταν το συναντάω, εκείνα τα δευτερόλεπτα που νιώθω ότι ξαναγεννιέμαι. Εκείνη η ματιά που είναι τόσο καθαρή και συνάμα με οδηγεί μέσα από μυστηριώδη μονοπάτια στην καρδιά. Έχεις κάνει ποτέ έρωτα με τα μάτια; Έχεις νιώσει τον απόλυτο οργασμό της ψυχής; Να κοιτάς τον άνθρωπό σου και το σώμα σου να παραλύει… ανάσα κομμένη, εικόνες κοφτερές, μουδιασμένο κορμί, φωνή που τρέμει κι εσύ εκεί, να με κοιτάς, να προκαλείς τις αισθήσεις μου στο έπακρο, να γδύνεις την ψυχή μου με τρόπο ηδόνικο κι άσπιλο…
Να με φιλάς και να παίρνω οξυγόνο από το οξυγόνο σου, ζωή απ’ τη ζωή σου… Κεφάλια ενωμένα, καρφωμένα βλέμματα, μέχρι από ηδονή να λιώσουν όλες οι αντοχές, να πέσουν όλα τα τείχη μας. Φλόγα είναι… φωτιά… Μου έφτανε να κάνεις έρωτα με το μυαλό μου. Αν είχα αγαπήσει το σώμα σου, τώρα ίσως και να είχα προσπεράσει. Αν είχα ερωτευτεί το πρόσωπό σου, τόσο καιρό που έχω να το δω, θα είχα ήδη ξεχάσει. Την ψυχή σου λάτρεψα ψυχή μου, την ψυχή που είδα σε ένα ταξίδι μέσα στα μάτια σου και ζήτημα τώρα αν κι εσύ ο ίδιος μπορείς να με σταματήσεις…
Κωνσταντία