Με μια καλημέρα ξεκίνησε μια αγάπη να φυτεύει τον σπόρο της. Χωρίς να βιάζεται να ανθίσει, απολάμβανε όμορφες συζητήσεις που κάθε μέρα έκλειναν με μια γλυκιά καληνύχτα. Σχεδόν μήνας πέρασε που θύμιζε εφηβική αγάπη, αυτή την πρώτη, που σου προκαλεί αμηχανία. Η καλημέρα και η καληνύχτα έμοιαζαν πλέον επιτακτική ανάγκη, χωρίς αυτές τις λέξεις η ζωή ήταν άδεια. Και μετά ήρθε και η πρώτη συνάντηση, το πρώτο κοίταγμα και και μία σιωπή που κάλυψε όλο το κορμί. Κρυφές ματιές, λες και ήσουν και πάλι παιδί. Και είχε και ένα φεγγάρι σε αυτή την πρώτη συνάντηση… Μπορεί ο έρωτας να μην ήρθε πρώτος, ήρθε όμως μια αγάπη αγνή. Μετά από δύο ώρες κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, με γέλια και συζητήσεις, κατάφερες να γίνεις τολμηρός, μου έπιασες τόσο γλυκά το χέρι που ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν, σαν μικρό κοριτσάκι αισθάνθηκα και το φεγγάρι χαμογέλασε.
Άραγε γεννήθηκε μια αγάπη που ξέρει να αγαπάει σαν από άλλη εποχή; Σαν μια αγάπη που βγήκε από ένα ρομαντικό κλασικό μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής, τότε που ο σεβασμός ήταν πάνω από όλα και το συναίσθημα δεν ήταν ψεύτικο, λαχταρώντας μόνο σαρκική απόλαυση. Αυτά τα δύο χέρια ενώθηκαν και μετά ήρθε ένα φιλί αθώο να σφραγίσει μια αγάπη που ήρθε πριν τον έρωτα. Μια αγάπη από παραμύθι, υπάρχουν άραγε δράκοι σε αυτή την ιστορία; Υπάρχει κακία μάγισσα; Τίποτα στην ζωή δεν είναι εύκολο, ούτε μια αγάπη βαθιά, σε κάθε γωνιά παραμονεύει ένα σκοτεινό πλάσμα που θέλει να σε δει να πονάς. Εκείνη την μέρα προσπαθώ να θυμάμαι, για να ξεπερνάω φωτιές από δράκους που έρχονται την νύχτα για να τρομάξω και να φύγω.
Άνδρεα Αρβανιτίδου