Τριγυρνάς στην σκέψη μου πάλι απόψε… Προσπαθώ να βάλω φρένο, αλλά εσύ εκεί, με το πόδι επιδεικτικά στο γκάζι. Ο επίμονος, αγαπημένος μου κατακτητής. Κάτι μου σιγοψιθυρίζεις, αλλά κάνω πως δεν ακούω. Ίσως δεν θέλω πια να καταλάβω. Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι, αλλά δεν μπορώ, προσπαθώ να μη θυμάμαι, αλλά αδυνατώ! Διεισδύουν τόσο βαθιά μέσα μου οι στιγμές μας, που όσο και αν προσπαθώ να τις κατευνάζω, επαναστατούν, με κατακλύζουν! Ασφυκτιώ! Είναι τόσα πολλά όλα αυτά που θα ήθελα να σου πω, αλλά προφανώς και δεν πρέπει. Είναι και κάτι ψέματα που σου λέω, όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί δεν θα μπορείς να αντέξεις την αλήθεια. Ίσως είναι καλύτερα έτσι…
Αμφιταλαντεύομαι. Δύο βήματα μπρος, τρία πίσω. Πάει καιρός που τα συζητάμε και τα αναλύουμε αλλά… δεν είναι εύκολη η απόφαση, μα οφείλω να την πάρω. Και για τους δυο μας. Θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τα εμπόδια πολλά και το αδιέξοδο μπροστά μας. Παρόλο που κανείς μας δεν θέλει να το δει. Είναι όμως εκεί. Η απόσταση θα είναι δύσκολη και δυσβάσταχτη πολύ. Καλύτερα τώρα, παρά αργότερα, που τα συναισθήματα θα είναι πιο έντονα και δυνατά. Δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται να μας δεσμεύσω για ένα αβέβαιο μέλλον. Πρέπει να φύγω, να ακολουθήσεις δεν μπορείς.
Δεν την θέλω την μοναξιά. Δεν την επιδιώκω, αλλά δεν την φοβάμαι κιόλας. Έχω μάθει να της τραβώ τα γκέμια και να καλπάζουμε μαζί. Μεταξύ μας, νομίζω εκείνη με φοβάται. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα βγω ξανά στο φως. Την επιλέγω ξανά. Μας απελευθερώνω λοιπόν! Μην με ρωτάς γιατί. Τα γνωρίζεις ήδη. Θα λυγίσω και πρέπει να παραμείνω δυνατή. Κατηγόρησέ με αν το θες. Ίσως κάποτε να με καταλάβεις. Το κάνω και για τους δυο μας. Το κάνω για εμάς. Για ό,τι ζήσαμε μαζί. Για να διαφυλάξω ό,τι πιο πολύτιμο ζήσαμε, ώστε να παραμείνει αγνό και ατόφιο στις καρδιές μας.
Έκλεισα την πόρτα κ έφυγα… τα συντρίμμια από την καρδιά μου, τα πήρα αγκαζέ. Η ψυχή μου όμως έμεινε εκεί, μαζί σου…
Stella