Μία παλινδρόμηση μυαλού ελέγχει τα συναισθήματά μου.
Ένα μούδιασμα αλλάζει τα πάντα γύρω μου.
Καταραμένη με τριγυρνάς.
Το μυαλό μου, τη λογική μου, γουστάρεις να το πάρεις.
Ο καθρέφτης γελά ειρωνικά.
Στα κομμάτια και εσύ.
Ρωτώ τον εαυτό μου γιατί παρασύρομαι στα ατέρμονα σκοτάδια.
Γελά το κρύσταλλο με τις δαχτυλιές.
Η ψυχή μου δεν είναι απελευθερωμένη.
Αιχμαλωτισμένη είμαι από σένα τρελόγρια.
Με παίρνεις μαζί σου.
Αναγνωρίζω τα λάθη μου, τα πάθη μου.
Δοκιμάζω χωρίς δεύτερες σκέψεις το καθετί.
Δεν έχω αυτοσυγκράτηση!
Πάντα θα προκαλείς να γίνομαι χειρότερη!
Χωρίς να ξέρω τι θα μου συμβεί.
Δοκιμάζω τα πάντα, αρκεί να γίνομαι χαρούμενη.
Μα δεν είναι ίδιο το αποτέλεσμα συνήθως.
Άλλοτε κλαίω, άλλοτε γελάω.
Διανύω την οδό της τρέλας;
Ψάχνω να βρω τον εαυτό μου.
Με κοιτάς και μου λες λόγια σοφά.
Δεν σε πιστεύω!
Θέλεις το κακό μου, να με πάρεις μαζί σου και εμένα, τρελή!
Στα άδυτά σου να με χειραγωγήσεις να βασανίζομαι.
Απλώνεις το χέρι σου λεπτό και απαλό, μου μιλάς με γαλήνη:
“Ήμουν κάποτε σαν εσένα, πανέμορφη, αγέρωχη, λευκό τριαντάφυλλο, αδύναμη πολύ, όμως ο φόβος με ξεγέλασε, τον ερωτεύθηκα… χάθηκα στο χάος, στη βοή, αρρώστησε ο νους, εσύ κοίταξε να σωθείς, να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου, να θυμηθείς τα όνειρά σου, να ζήσεις το σήμερα, να φροντίσεις εσένα. Να ζήσεις για τις επιθυμίες σου. Να ταξιδέψεις…
Σπρώξε μακριά εμένα.
Δεν με χρειάζεσαι, γαληνεμένη γίνε.
Μα τώρα φεύγω. Να με ξεχάσεις για πάντα, κοίταξε μη μου μοιάσεις, μακριά μου μείνε.”
Ένα λουλούδι αφημένο στο μαρμάρινο σκαλί της πόρτας μου…
Αντίο τρέλα μου, συγνώμη αν ήρθα πιο κοντά σου.
Δεν είσαι κακιά, αδύναμη είσαι.
Η φίλη σου η Λογική.
Ευαγγελία Αλιβιζάτου