Και περνά ο καιρός… γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του. Και μέσα σε αυτόν τον καιρό, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ. Όλα τα ζήσαμε: τρέλα, έρωτα σαν παραμύθι, ευτυχία να τρέχει στη φλέβα μαζί με το αίμα, αγάπη, στοργή, λαχτάρα, όνειρα… Κι από την άλλη ζήσαμε και το άσχημο πρόσωπο αυτής της ιστορίας, γιατί μάλλον είναι στο πακέτο: ζήλια σε ακραίο βαθμό, θυμό στο μάξιμουμ, παράπονα, υστερίες, απογοητεύεις, άδειασμα…
Κάνοντας απολογισμό, με το χέρι στην καρδιά, θεωρώ ότι στα έχω πει όλα. Το πόσο σ’ αγαπώ, τι προσδοκούσα, το ότι σε συγχωρώ, το ότι δε φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς εσένα. Επίσης έχω ζητήσει τα δικά μου συγνώμη, έχω παραδεχτεί λάθη μου και όσον αφορά πράξεις, δεν υπάρχει τίποτα που δεν έκανα για να δείξω τι νιώθω, να αποδείξω ποια είμαι, να διορθώσω, να αναβαθμίσω, να σε πείσω και τελικά να φτιάξω κάτι υπέροχο παλεύοντας να γίνει ιδανικό. Από την άλλη, υπάρχουν δεκάδες λέξεις σημαντικές που εσύ ποτέ δεν είπες κι αυτό έχει αφήσει πικρή επίγευση στο στόμα μου. Λόγια που όφειλες, λόγια που άξιζα, λόγια που τα είχα ανάγκη. Ωστόσο κι από έργα με άφησες διψασμένη και με μόνιμο το αίσθημα της ανασφάλειας και της εκκρεμότητας.
Και περίμενα… επειδή αυτά δεν τα απαιτείς, ούτε τα επαιτείς. Και περιμένω ακόμη, μπας και βρω δικαίωση και γαλήνη κυρίως. Και μάλλον θα περιμένω εκτός κι αν αλλάξω γνώμη, αν κουραστώ ή αν εσύ αφανίσεις όσα νιώθω… αν θελήσω να μείνω με τον εαυτό μου ή και να ψάξω αυτό που μου πρέπει… αν πέσεις από το βάθρο που σε έχω τοποθετήσει, αν επαναπροσδιορίσω αξίες και προτεραιότητες ή αν απλά τρελαθώ! Όμως η ουσία παραμένει… εγώ δε σου χρωστάω τίποτα: ούτε λέξη, μήτε πράξη, οπότε είμαι και θα είμαι απολύτως εντάξει, πρωτίστως με μένα, έπειτα με σένα και με τον περίγυρο κατ’ επέκταση. Κι εσύ μου χρωστάς και θα μου χρωστάς. Και λόγια κι έργα! Δόσεις δέχομαι, παραγραφή ωστόσο, δε θα γίνει ποτέ!
Θώμη Μπαλτσαβιά