Η ψυχή μου υποφέρει, μέσα σε μια κοινωνία που με έχει ξεγράψει όταν το θηρίο μπήκε μέσα μου. Δεν ξέρω πλέον με τι να παλέψω, με αυτό που έχει κυριέψει το μέσα μου ή με την ίδια την κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται αν αύριο θα έχω πνοή… Ένα τηλέφωνο από μια δημόσια υπηρεσία ήταν ικανή να ξεχυλίσει το ποτήρι της δικής μου υπομονής. Σε έναν αγώνα άνισο, θηρίο ή γραφειοκρατία; Υπομονή ή κοινωνική κατακραυγή; Κρατάω το τηλέφωνο και έχω παγώσει, μπορώ άραγε να κρατάω το στόμα μου κλειστό για πάντα; Όλα όσα με πνίγουν έχουν φτάσει πάνω από το κεφάλι μου και το κορμί πάγωσε, ξέχασε να κολυμπάει μέσα στην δυστυχία. Τα νεύρα πάνω από το κεφάλι και λίγο πιο δίπλα μου ο κάθε άνθρωπος στον κόσμο του, σε ανούσια πράγματα χάνεται και δεν καταλαβαίνει τι είναι σοβαρό και τι ανοησία.

Αυτό το τηλέφωνο με έριξε πάλι στα σκοτάδια που για χρόνια παλεύω να φωτίσω. Άραγε πότε τελειώνει η υπομονή; Με κάνουν να νιώθω σαν παράσιτο που δεν αξίζει να ζει. Μόνη παλεύω για τα αυτονόητα, γιατί σε αυτόν τον κόσμο που φτιάξαμε, τα σημαντικά γίνονται ασήμαντα. Ξεχάσαμε τι έχει αξία, τον άνθρωπο υποβαθμίσαμε. Ζω σε μια κοινωνία που με θεωρεί σκουπίδι γιατί νόσησα, γιατί άφησα να βάλουν μέσα μου όλο το μίσος του κόσμου. Και όσο κι αν αντιστέκομαι, θα έχω εμπόδια μπροστά μου μια κοινωνία που με δείχνει με το δάχτυλο, χέρια που με δείχνουν σαν να είμαι από άλλο πλανήτη.