Το να ξέρουμε και να αντιλαμβανόμαστε ποιοι είμαστε και ποιος αξίζει να ‘ναι δίπλα μας, μη νομίζετε πως είναι προσόν εγωιστή ή ακόμα και ναρκισσιστή. Το να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να θέλουμε την καλύτερη εκδοχή του σε ένα ζευγάρι άλλου, που να ‘ναι αν όχι όμοιος με το δικό μας, παραπλήσιος θα πω, μα πάνω απ’ όλα να συμφωνεί και να συμβιβάζεται ο ένας με τον άλλον, δε νομίζω πως θέλει να ‘σαι Πυρηνικός Φυσικός για να το αντιληφθείς και πάνω απ’ όλα να το εφαρμόσεις. Δεν είναι κακό να θέλουμε να είμαστε όχι το κέντρο του κόσμου, μα του δικού μας, νοσταλγώντας πάντα τις καλές μας πλευρές και να μη θέλουμε να διαιωνίζουμε τις άσχημες, εξαιτίας παρεμβολών νοσηρών και άχρηστων πλευρών και πτυχών άλλων ατόμων με έπαθλο τον χαρακτήρα τους. Μα τα εύσημα θα ανήκουν όχι σε μας, όχι σ’ αυτούς, αλλά σ εκείνη την λογική που λέγεται κοινή, όντως ούσα αντικειμενική και ποτέ να μην παραπαίει σε παραλογισμούς και υπερβάσεις του!
Ναι, το ξέρω, δε μου αξίζεις, απλά και μόνο γιατί δεν έχεις αυτή την ανθρωπιά, που ίσως κι εγώ να μην έχω στον υπερθετικό της βαθμό, αλλά μου ‘μαθαν να ‘ναι υπαρκτή μέσα μου, απ’ τα γεννοφάσκια μου που λένε. Οι ηγέτες της ζωής μου, οι γονείς μου, ο μπαμπούλης μου και η μανούλα μου, ως το τέλος με τις ευχές τους μαζί αυτό άφηναν να εννοηθεί και κυρίως το βασικό, να δεις την Άννα, γιατί αν δεν τη δεις εσύ, δε θα τη δει κανείς. Έφυγαν πληρέστατων των ημερών τους 93 και 91… μα πάραυτα μου λείπουν τραγικά και μόνο γι’ αυτούς έγινα αυτό που είμαι από μικρή. Να μην στεναχωρεθούν, να μην ακουστεί τίποτα, αλλά έτσι έχασα την Άννα με τα λάθη της και τις ατασθαλίες της. Κι όμως δεν το μετάνιωσα, απλά γιατί έτσι ωρίμασα και ανδρώθηκαν οι γυναικείες μου ορμόνες, για ντομπροσύνη και κατά μέτωπον επίθεση στην αδικία και στο ψέμα, στο νοσηρό και στην τοξικότητα, απ’ όπου και να προέρχεται. Γι’ αυτό δε μου αξίζεις, το λέω και το φωνάζω, αφού εγώ έμαθα να δίνω καλοσύνη και τα συναφή της, ενώ εσύ να καλύπτεις κενά και καλύπτεσαι πίσω από ονοματοδοσίες επιθέτων των τζακιών σας!
Άννα Ζανιδάκη