Τι κι αν κάποιος έφυγε στο ταξίδι που δεν έχει επιστροφή… εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν σημάδια από ανθρώπους που δεν φεύγουν τελικά ποτέ από κοντά μας. Πούπουλα που έρχονται μπροστά στα πόδια σου από το πουθενά, γνώριμες μουσικές που σου θυμίζουν όμορφες στιγμές. Αρώματα από λιβάνι που δηλώνουν ότι η ψυχή περιφέρεται στον χώρο. Όνειρα που έρχονται να σου θυμίσουν ότι, ότι αγαπάς δεν χάνεται, είναι εκεί για προστασία και μέσα από τα όνειρα σου στέλνει το σημάδι του. Ίσως και να είναι μια παρηγοριά και αυτό για κάποιον που πονάει και υποφέρει με την απουσία, ίσως κάποιοι να τον πουν τρελό που πιστεύει ότι νιώθει την ψυχή που έφυγε δίπλα του. Εγώ ότι κι αν λένε όλοι, πάντα θα πιστεύω ότι η ψυχή δεν χάνεται. Όσο κρατάς την εικόνα του και την αγάπη του ζωντανή, τόσο θα είναι δίπλα σου και όλο αυτό θα το δηλώνει με διάφορες καταστάσεις και σημάδια.
Μια εβδομάδα που είχες φύγει και το λιβάνι από το σώμα σου ήταν μέσα στον χώρο και χάιδευε τα ρουθούνια μου. Αυτό το μοναδικό άρωμα ήταν ικανό να απαλύνει για λίγο την πληγή που αιμορραγούσε μέσα μου. Μπορεί να με πουν τρελή, αλλά τα σημάδια υπάρχουν ακόμα κι αν δεν είναι ορατά σε όλους. Ένα αόρατο άγγιγμα, ένα πέσιμο ενός συγκεκριμένου βιβλίου, μια μυρωδιά από τα παλιά, σε κάνουν να μην νιώθεις μόνη. Σημάδι είναι όταν συνεχίζεις να αγαπάς και να θυμάσαι τα όμορφα που έζησες…
Άνδρεα Αρβανιτίδου