Τι και αν λένε πως ο χωρισμός θέλει αντοχή, θέλει πείσμα και πάνω απ’ όλα θέλει να θυσιάσεις τα θέλω σου! Τι κι αν ο χωρισμός απαιτεί σε κάποια φάση λογική κι όχι εκείνον τον παραλογισμό που έρχεται και εδραιώνει τα δικά του σκευάσματα, μα με επικαλύψεις αναλγησίας και δη παραπάνω, συνειδητής αναισθησίας. Τι κι αν ένας χωρισμός, γίνεται ένας μακροσκελής και διόλου απαρατήρητος ζωντανός θάνατος, εμείς θα πρέπει και να δώσουμε την ψυχή μας και να τη σώσουμε από διάφορες επεμβάσεις και λανθασμένες επεκτατικές μεθόδους, τάχα συμπόρευσής μας κι ακόμα χειρότερο, συμπαράστασής μας.
Πάλεψα πολύ, έφαγα την ψυχή μου, αλλά ήξερα στο τέλος πως θα κέρδιζα εγώ, όχι απλά στα σημεία των δικών μου καιρών, αλλά και στα τέρατα των δικών σου ασήμαντων καιροσκοπιών και ανάλγητων παραδόσεων, εκείνου του ρημαδοπήχη, που ενώ τον είχα στο Ζενίθ, κατάντησε μαζί σου ένα Ναδίρ υπόκοσμου ψυχικού και πάνω απ’ όλα κατακρεουργημάτων δικών σου άνανδρων και ανώφελων πια προς εμένα στιγμών και αποτυπώσεων αυτών. Δεν ήθελα να πονάω και να πουλήσω την ψυχή μου σε έναν Σατανά με αγγελικό πρόσωπο! Τα κατάφερα, διέλυσα φιλία, με σκοπό δικό της τον δικό μου ψυχικό και καρδιακό παλμό, τάχα να τον σταματήσει και κυρίως προς δικό της όφελος να τον πάψει για πάντα.
Μα εγώ τα ‘λεγα, κανείς δε με λάμβανε σοβαρά υπόψιν του, ώσπου μάζεψα των ομματιών μου και έφυγα, για να σώσω την αξιοπρέπειά μου, που είχε αρχίσει να κάνει συνεχόμενες ασκήσεις διάνοιξης των δαχτύλων της απέναντί μου. Ναι, τα κατάφερα, τι κι αν τα βράδια αμέτρητα ξενυχτιού, σκέψεων, υπερβάσεών της, μα κυρίως εκείνης της εσωτερικής κρεπάλης, που όλα τα έσφαζα και τα μαχαίρωνα, πονώντας με, μα όχι τώρα πια! Τώρα και με αγαπάω και με προστατεύω, μα πάνω απ’ όλα με διεκδικώ με αγάπη και σεβασμό, από σένα, τον άλλον, την νοσηρή και λαθραία ψυχή, που θέλει να ‘ρθει να αλώσει τα δικά μου ψυχική υποστρώματα, μα δε θα τα βρει πια. Να ‘σαι καλά, μου τα πέτρωσες και τα ‘χω ως επτασφράγιστα μυστικά, φυλαχτά για τη σωτηρία του είναι μου!
Άννα Ζανιδάκη