Φίλη μου καλή, φίλη μου αγαπημένη, φίλη μου από τα παλιά, τα γνώριμα σχολικά χρόνια. Φίλη μου δεμένη μαζί μου κι εγώ μαζί σου. Φίλη μου σαν αδερφή ψυχή να σε νοιάζομαι, να σε ασπάζομαι, να σε νιώθω, να σε υπομένω, να σε καταλαβαίνω. Έτσι νόμιζα… Τα χρόνια περνάνε όμως, οι σχέσεις αλλοιώνονται, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι καταστάσεις περιπλέκονται. Οι άνθρωποι παραξενεύουν, δυσκολεύονται, βγάζουν ιδιοτροπίες και πολλές φορές απομακρύνονται. Δεν γίνεται επίτηδες συνήθως. Άλλες φορές τα φέρνει η ζωή, άλλες φορές βέβαια το επιδιώκουμε κι εμείς. Μα όταν αλλάζουν οι προτεραιότητές μας κι αποξενωνόμαστε από τους ανθρώπους μας, από τις φιλίες μας, μην τους κατηγορούμε μετά αδίκως αν τους ψάχνουμε και δεν τους βρίσκουμε.

Αν θες να βάλεις προτεραιότητά σου τον υποτιθέμενο έρωτα της ζωή σου, μαγκιά σου. Αν θες ακόμα και να τον προστατέψεις μη στον “τυλίξει” η αδερφική σου φίλη, δικαίωμά σου. Μα μην παρεξηγείς, αν έχεις απομακρύνει ανθρώπους μιας ζωής και τους αναζητάς μόνο στα δύσκολα και τις ώρες του χωρισμού σου. Αν χτίζεις μια ζωή, μια σχέση εμπιστοσύνης για να τη διαλύσεις για εφήμερους έρωτες είναι δικό σου πρόβλημα. Αν μια μέρα καταλάβεις ότι έχεις μείνει μόνη, αν ψάχνεις πρόσωπα για αποκούμπι και δεν φαίνονται στον ορίζοντα, δεν θα φταίνε οι άλλοι.

Οι φιλίες δεν γκρεμίζονται από τη μια στιγμή στην άλλη, διότι ο καλός ο φίλος θα δείξει υπομονή και θα δώσει ευκαιρίες… Θέλει τροφή και πότισμα για να ανθίσουν και να αντέξουν στο χρόνο αυτές οι πολύτιμες σχέσεις. Αλλά κι υπομονή στερεύει κάποια στιγμή κι αυτή. Η εμπιστοσύνη κλονίζεται όταν με το καιρό οι δεύτερες ευκαιρίες χαραμίζονται. Ο φίλος θα σε συγχωρέσει για πολλοστή φορά, μα θα έρθει μια μέρα που θα φτάσει στο αμήν. Δεν θα υπάρχει άλλος χώρος για συγχώρεση, δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία.