Είναι φορές που ο έρωτας θέλει να σκορπίσει τις σκέψεις του πάνω στην αγκαλιά του οργασμού σου, να καπνίσει τα χάδια σου και να μεθύσει και εκείνος με το βλέμμα σου.
Αφήνω το φόρεμα του κορμιού μου πάνω στις στάχτες της σάρκας μου και ντύνομαι τη γυναίκα που άφησες έστω και για μια στιγμή.
Σου θυμώνω και περπατάω πάνω σε δυο ψηλοτάκουνες γόβες τη διαδρομή της μητέρας, της ερωμένης, της κόρης, της φίλης.
Της γυναίκας σου… Της γυναίκας που σαν γεννιέται λούζεται το φως και κλειδώνει ανέγγιχτες υποσχέσεις στα στήθια του απαγορευμένου μυστικού, πίνοντας γουλιά γουλιά τις σκέψεις του έρωτά σου.

Καπνίζω ξανά και ξανά εφιάλτες που έγιναν εμπόδιο στα λεπτά της ώρας, για να σταθώ γυμνή με δίκοπη ενοχή απέναντι στους στόχους μου.
Και λίγο πριν κλείσει η αυλαία, το σενάριο της γυναίκας στο θέατρο της ζωής μετουσιώνεται από το χειροκρότημά σου σε ένα ψέμα και μια αλήθεια.
Υποκλίνεται με χαμόγελο όλο λαγνεία και περνά μέσα από τις φλέβες μου στο παιχνίδι του πειρασμού και του λάθους.
Σαν δυο πιόνια που ερωτεύονται την βασίλισσα. Και παραδίνονται στην υγρή αμαρτία των στιγμών…