Λένε πως η πρώτη εντύπωση είναι και η δυνατότερη, γιατί είναι αυτή που άθελά σου θυμάσαι “για πάντα” – όσο πολύ ή λίγο κι αν διαρκεί αυτό. Όταν εμφανίστηκες εσύ, νόμιζα πως θα ήσουν σαν όλους τους άλλους – σαν αυτό που τόσο συχνά έβλεπα τελοσπάντων: πολλά λόγια και λίγη ουσία. Μα σύντομα με διέψευσες. Γιατί μιλούσαμε πολύ αλλά συνάμα ένιωθα πως όντως λέγαμε πολλά. Πως συζητούσαμε ιδέες και σχέδια και όχι μόνο για τους άλλους. Με διέψευσες, και μ’ άρεσε. Γιατί έτσι με κέρδισες.

Όσο πιο κοντά σου ερχόμουν όμως, τόσο λιγόστευαν οι συνομιλίες μας. Γιατί περνούσαμε υπερβολικό χρόνο μαζί, όπως σου έλεγαν οι άλλοι, και “δεν έκανε”. Νόμιζα πως δεν ήσουν άτομο που λάμβανες τόσο υπόψη τις γνώμες των άλλων και δεν άφηνες τους άλλους να καθορίσουν τη δική σου συμπεριφορά και τη ζωή σου. Μα με διέψευσες σ’ αυτό.
Άρχισα να απογοητεύομαι, αλλά να μην εκπλήσσομαι για όσα έβλεπα. Τα είχα ξαναδεί εξάλλου. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά, όταν οι συμπεριφορές οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, δεν μπορούμε παρά να μπούμε σε συγκρίσεις και στις σκέψεις του “να τα πάλι τα ίδια!”. Ήθελα εσύ να είσαι η εξαίρεση. Μα με διέψευσες πανηγυρικά.