Είναι και αυτές οι μέρες που χωρίς να το περιμένεις, ο πόνος έρχεται να σου θυμίσει τα σκοτάδια που σε βύθισαν για αρκετό καιρό σε μια άβυσσο που σε έκανε να πιστεύεις ότι το φως δεν υπάρχει. Ένας γνώριμος πόνος που νόμιζες ότι άφησες στο παρελθόν, μα πόσο ουτοπία όλο αυτό! Το θηρίο θέλει να σου δείχνει ότι είναι πάντα μέσα σου, σου δίνει σημάδια για να μην ξεχάσεις ότι μια ζωή θα περπατάτε παράλληλα. Την μια στιγμή χαμογελάς και λες άλλο κακό δεν θα έρθει, μα έρχεται μια ώρα της ημέρας που όλα αλλάζουν ξαφνικά. Μόλις το σκοτάδι πέσει, κάτι αρχίζει και αγκαλιάζει το σώμα σου, το χθες έρχεται στην επιφάνεια και σου δείχνει ότι το σώμα δεν ξεχνάει εύκολα ότι κακοποιήθηκε από θεραπείες και φάρμακα που άφησαν σημάδια στον χρόνο.
Έπεσα ψυχολογικά και το σώμα θύμωσε για άλλη μια φορά, μου πήρε το φως χωρίς προειδοποίηση. Όσο κι αν μην θες αυτά τα σκοτάδια, όσο κι αν τα διώχνεις, αυτά γυρίζουν για να σου θυμίσουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όσο όμως αφήνεις το σκοτάδι να σε παρασύρει στο πιο βαθύ σκότος χωρίς την παραμικρή ελπίδα για φως, τόσο πιο πολύ θα βυθίζεσαι σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μακάρι τα σκοτάδια να μην σωματοποιούνται, γιατί το μαύρο το αντέχεις και θα δεις έστω μια ηλιαχτίδα στο βάθος να σε περιμένει, αν όμως ο πόνος επιμένει, χάνεις κάθε ελπίδα.
Άνδρεα Αρβανιτίδου