Δεν μου αρέσουν τα «θα» και οι υποσχέσεις. Πάει καιρός που σταμάτησα να πιστεύω σε αραχνοΰφαντα λόγια και χρυσαφένιες λέξεις. Στις φρούδες ελπίδες για το μέλλον, χωρίς σταθερή βάση και αποδείξεις. Ελπίδες βολικές και φανταχτερές που λάμπουν μες το πάθος, ξεθωριάζουν όμως μες τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Συναισθήματα να αιωρούνται σαν πολυχρησιμοποιημένα κουρέλια αναζητώντας την πάλαι αίγλη τους. Οι άνθρωποι αρέσκονται στο να σου δίνουν και να σου παίρνουν όσα τους επιτρέπεις. Βολεύονται! Σου τάζουν αγάπες και λουλούδια με μια υποψία αγάπης να προσδοκάς. Σαν στερημένο πηγάδι να αναζητάς τις στάλες τους. Για όσο ευνοούν οι συνθήκες, για όσο υπάρχει ανάγκη, για όσο επιμένεις να ελπίζεις.

Και κάπου, κάπως, κάποτε σε διαφορετικό χρόνο για τον καθένα, επέρχεται η στιγμή που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα και κατά συνέπεια το δίλημμα, αφού δεν έχεις άλλη επιλογή. Να μείνεις να το παλέψεις ή να φύγεις όσο είναι νωρίς και προλαβαίνεις. Να σώσεις ό,τι σώζεται. Ελπίζεις όμως ακόμα, βλέποντας το μέσα τους ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν, θα συνειδητοποιήσουν και αφήνεσαι να αναμένεις και να προσφέρεις δίνοντας τα πάντα σου προσδοκώντας για εκείνη την αγάπη που κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα φανερωθεί. Αγναντεύεις τον ορίζοντα συνέχεια μπας και ξεμυτίσει και αποφασίσει να έρθει να σε βρει. Ελπίζεις και ελπίζεις και ελπίζεις να αλλάξουν οι καταστάσεις, υπομένεις, προσδοκάς να αναγνωριστεί η αξία σου και να λάβεις ότι δίνεις. Τζάμπα κόπος μάτια μου!