“Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα…” όπως τραγουδάει κι η Χαρούλα. Κι είναι βάναυση η αλήθεια, πως έχεις κάνει κατάληψη στις θύμησες, στις σκέψεις μου. Αχ αυτός ο εγκέφαλος, μυστήριο όργανο του σώματος! Να προσπαθώ να σε εγκαταλείψω κι όλο κάτι να σε επαναφέρει στις εγκαταστάσεις του μυαλού μου. To όνομά σου όπου κι αν ακούσω, θα γυρίσω μήπως σε αντικρύσω. Σε κάθε μέρος που θα πάω, νομίζω πως θα ταξιδέψω στην δική σου αγκαλιά, θα συναντήσω τη δική σου ματιά.

Πώς γίνεται όμως όταν σε έχει πληγώσει κάποιος, να μην μπορείς να φρενάρεις για να αποφύγεις τα εμπόδια που σου δημιουργεί ώστε να πας παρακάτω; Να θες να ξεφύγεις κι όμως σαν ναρκωτικό να θες να πάρεις τη δόση σου. Έστω να τον φέρεις στις σκέψεις σου, να αναφέρεις το όνομά του, να ψάξεις να χαϊδέψεις τις παλιές σας φωτογραφίες, να τον ψάξεις στα social αν είναι καλά. Να βρεις αφορμή για να τον συναντήσεις σε μέρη που πηγαίνατε μαζί. Δεν ξέρω, μήπως φτάνει σε σημείο υστερίας, σε κατάσταση αρρωστημένη που δύσκολα έως ακατόρθωτα εγκαταλείπεται από τις δυνάμεις σου…