Ήρθες… Έδωσες την παράστασή σου. Σε αποθέωσα. Αυτό ζητούσες άλλωστε, να επιβεβαιώσεις ότι τίποτα δεν άλλαξε, ότι είμαι εδώ ακόμη πίστη, ως άλλη Πηνελόπη, στον έρωτά σου. Ήσουν απλά υπέροχος! Τόσο δικός μου και συνάμα ένας ξένος. Τα σώματά μας, που τόσα έζησαν μαζί, ήταν ξένα, μα η αφή σου τόσο οικεία… Με άγγιζες και η ηδονή ήταν διάχυτη στην ψυχή, στο μυαλό, στο δέρμα, σε όλο μου το είναι. Τα μάτια σου έκαναν έρωτα στα κύτταρά μου. Για λίγες ώρες γυρίσαμε στο παρελθόν. Ω, Θεέ μου, μα την αλήθεια μου, θα ξανάκανα όλη αυτή την υπομονή για να το ζήσω! Ένα κρασί, δύο κεριά, λόγια πτερόεντα, μέχρι να με κρατήσεις αγκαλιά, να νιώσω το κοριτσάκι σου. Όμως καρδιά μου, είσαι αλλού…

Εσύ προχώρησες κι εγώ παλεύω να φύγω. Εσύ ξεμπέρδεψες με μας κι εγώ βάζω χαλινάρι στην αξιοπρέπειά μου για να μη σου πω όσα νιώθω. Θα τρομάξεις… Θα το βάλεις στα πόδια, θα τρέξεις ακόμη πιο γρήγορα αντίθετα κι εγώ θα μείνω πίσω να σε κοιτώ. Όσο σε λάτρεψα το πρώτο μας βράδυ, τόσο ξένο σ’ ένιωσα αυτό το τελευταίο. Έφυγες. Έκλεισε η πόρτα, εγώ λύγισα κι εσύ βρήκες την επόμενη. Εγώ έμεινα να πονάω κι εσύ βρήκες κουράγιο να διασκεδάσεις. Τραύματα φέρει το μυαλό, που μόνο γιατρειά ζητάνε. Εγώ θα προχωρήσω, μα εσύ τότε θα έχεις την ανάγκη να σ’ αγαπάει η γυναίκα σου…