Και πώς γίνεται αλήθεια, στην εποχή της τεχνολογίας, της τόσο εύκολης επικοινωνίας, να είμαστε μια κοινωνία τόσο μόνων ανθρώπων; Επιδερμικές επαφές, σχέσεις βολέματος, εύκολοι χωρισμοί, πρόχειρα δοσμένα “σ’ αγαπώ” κι άμεσες αντικαταστάσεις. Υπάρχουν και κάτι “για πάντα” που μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας, μα μοιάζουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κι αυτό είναι λυπηρό και απογοητευτικό για εκείνους που το αναζητούν κι αδυνατούν να το αγγίξουν.

Κι είναι κι εκείνες οι φωνές του “εμείς κάποτε όταν κάτι χαλούσε το φτιάχναμε, δεν το πετούσαμε”, που σ’ ένα βαθμό κρύβουν και μια υποκρισία, μιας και κάποτε οι σχέσεις δεν χαλούσαν τόσο εύκολα, όμως πόσο ευτυχισμένες ήταν όλες στην πραγματικότητα; Για πόσα “τι θα πει ο κόσμος” δεν παρέμειναν ενεργές μέχρι το τέλος; Κι απ’ την άλλη είναι κι εκείνες οι φωνές του “μην αφήνεις απωθημένα, μια ζωή την έχουμε”, που στην πράξη πόσες καρδιές δεν τραυμάτισαν, μιας και στο βωμό του “να τα ζήσω όλα”, υποτίμησαν και εντέλει σκότωσαν συναισθήματα…

Ένα μάτσο σκέψεις που μπαίνουν στο μυαλό και το κάνουν κουβάρι. Να σκέφτεσαι το “αν”, το “ίσως”, το “μπορεί”, το “θέλω” και το “πρέπει”. Να μπλέκονται οι σκέψεις και να σε κάνουν να νιώθεις μόνος, ανεπαρκής, αποτυχημένος. Γιατί δεν τα κατάφερες, γιατί δεν τα μπόρεσες όλα “σωστά”. Γιατί σ’ αυτή την εποχή του “μαζί”, που βομβαρδίζει το είναι σου μέσα από κοινές φωτογραφίες με hastag “my man-my world” η δική σου ψυχή συνεχίζει να πορεύεται μοναχικά. Μα είναι τελικά το ζευγάρωμα η ευτυχία; Στον αριθμό 2 κρύβονται όλα;

Δεν ορίζονται και δεν προγραμματίζονται όλα κι αυτό είναι η μόνη αλήθεια. Και οι λάθος επιλογές είναι στο παιχνίδι που λέγεται ζωή και μια χούφτα απ’ αυτές δεν θα πρέπει να σε κρατούν καθηλωμένο στον πάτο εσαεί. Γιατί πολλές φορές θα πιάσεις πάτο, αλλά κάποιες φορές είναι και ο μόνος τρόπος να δώσεις ώθηση για να ανέβεις πιο πάνω. Γιατί πολλές φορές θα πιάσεις πάτο και θα νιώσεις πως δεν υπάρχει περιθώριο αλλαγής, αλλά αυτό δεν ισχύει, όχι αν δεν αποδεχτείς στον πάτο σαν μόνιμη κατάσταση.