Και τι κι αν μεγάλωσα; Μήπως υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει “θάψε το παιδί μέσα σου”; Μήπως αν γίνω πιο σοβαρή, η ζωή θα γίνει καλύτερη; Το αντίθετο, αν αφήσεις το παιδί μέσα σου να ανθίσει, μόνο τότε θα βλέπεις αλλιώς τις δύσκολες καταστάσεις. Αν νιώθεις παιδί, θα απολαμβάνεις κάθε στιγμή διαφορετικά. Πότε δεν είσαι μεγάλος για να παίζεις ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, να γελάσεις όπως τότε που δεν είχες ευθύνες. Άραγε μεγαλώνεις τόσο πολύ που ξεχνάς να ζεις ανέμελα;
Η ηλικία δεν παίζει ρόλο για το παιδί που έχεις μέσα σου. Άσε το να σε παρασύρει, άσε το να σε γυρίσει πίσω στην παιδική σου ηλικία που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν το παιχνίδι και το γέλιο. Μεγάλωσε παράλληλα με το παιδί, όμως μην το αφήσεις να ωριμάσει. Ζήσε σαν να έχεις δύο ανθρώπους μέσα σου. Θέλει τρέλα η ζωή, αυτή την παιδική που δεν είχε δόλο μέσα του. Μια τρέλα που ξέρει σε ποιες στιγμές να ξυπνάει. Το παιδί μέσα μου δεν έφυγε ποτέ και είναι ο λόγος που μπορώ να βλέπω τον κόσμο αλλιώς.
Άνδρεα Αρβανιτίδου