Μπορείς ναι, μπορείς να μου στερήσεις το δικαίωμα να σου γράφω, το δικαίωμα να σου μιλάω. Μπορείς να μου στερήσεις το δικαίωμα να σε ακούω, να ακούω την φωνή σου που ακόμη ηχεί στα αυτιά μου, μπορείς να μου στερήσεις το δικαίωμα να σε βλέπω, ναι, μπορείς, δεν μπορείς όμως να μου στερήσεις το δικαίωμα να σε σκέφτομαι. Και δεν μπορείς όχι γιατί δεν θέλεις, μα εκεί αγάπη μου όμορφη μιλάει η ψυχή, μιλάει η καρδιά και όταν μιλάει η καρδιά, καμία λογική και κανένα “πρέπει” δεν μπορούν να της επιβληθούν.
Εκεί λοιπόν, εκεί στη σκέψη μου θα σε κρατώ, εκεί να σε νιώθω, να σε ονειρεύομαι, να σε ποθώ, με κλειστά μάτια να νιώθω την ανάσα σου πάνω στο γυμνό κορμί μου, να νιώθω τα χάδια σου εκεί, ναι, εκεί, σε εκείνα τα σημεία που μονάχα εσύ ξέρεις τον τρόπο να τα αγγίξεις κάνοντας το κορμί μου να ανατριχιάζει, να νιώθω την γλώσσα σου να ταξιδεύει σε όλο μου το σώμα κάνοντας μικρές στάσεις εκεί, εκεί στον κήπο την Εδέμ, εκεί στα απόκρυφά μου.
Σε αυτά που είδες μα δεν άγγιξες, σε αυτά που πόθησες μα δεν μπόρεσες, σε αυτά που λάτρεψες, σε αυτά που στα τέρματα σε καυλώσαν, που έκαναν το κορμί σου μα και εσένα τον ίδιο να τρέμει από καύλα πάθος και πόθο. Σε αυτά λοιπόν… σε αυτά που ζήσαμε για εμάς χωρίς εμάς, σε αυτά που τελείωσα τόσες φορές για εσένα χωρίς εσένα, στα δικά μου, τα απόκρυφά μου…
Από την Στέλλα σου, την δική σου Στέλλα…