Πάει καιρός από τότε που σου μίλησα για τελευταία φορά, πάει καιρός από τότε που σε είδα. Οι στιγμές μας ξεθωριάζουν στο μυαλό, οι μέρες φεύγουν σαν αερικό. Ξέρω κάπου μέσα μου, πως δεν θα σε ξαναδώ. Μα κάπου κάπου, πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου, λέω ότι θα μετανιώσεις για την απόφασή σου, θα μου κάνεις έκπληξη και θα έρθεις να με βρεις. Θα έρθεις να μου πεις όλα όσα απεγνωσμένα περίμενα τόσο καιρό… Μα όχι, οι μέρες φεύγουν, οι μήνες κυλούν κι εσύ αόρατος θεατής, κυνηγημένος από όλους, εξαφανισμένος από τα μάτια και τον κόσμο του δικού μου μυαλού.
Μα κάποια φορά έστω να χτυπούσε το κινητό και να έβλεπα να χορεύει στην οθόνη του κινητού μου ο δικός σου αριθμός… Να μην το πιστεύω, να λέω κάποιο λάθος έγινε, τα νούμερα αυτά που σχηματίζονται να μοιάζουν με το δικό σου. Κι όμως να απαντώ και να είναι η δική σου η φωνή, η γνώριμη, αρρενωπή, στιβαρή, που πάντα με μια λέξη σου, με έκανε να λιώνω στα πατώματα, να ακούω να μου ζητά μια συγνώμη, μια δεύτερη ευκαιρία, μια συνάντηση, μια ακόμη φορά να με δει, να συνεχίσουμε αυτό που δεν ολοκληρώσαμε ποτέ.
Μα όντως να ξυπνάω ιδρωμένη και να πετάγομαι από το κρεβάτι μου. Να πετάω τα σκεπάσματα σαν βαρίδια ενός κατάδικου. “Ένα όνειρο ήταν…” ψιθυρίζω, πέφτοντας στο μάγουλο το δάκρυ μου, ένα γλυκό όνειρο που έγινε εφιάλτης. Ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο που δεν λέει να με αφήσει να ηρεμήσω. Με καταδιώκει, ακόμα και στην αγκαλιά του Μορφέα και δεν με αφήνει να ησυχάσω, να βρω την ηρεμία μου, να βρω τη γαλήνη μου, μακριά από εκείνον, ξέροντας ότι δεν θα τον ξαναδώ. Τελικά τι είναι καλύτερο ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο ή ένας ήρεμος εφιάλτης ξυπνώντας να με περιμένει να ξεκινήσει την ημέρα μου;
Joanna Sou