Όνειρα… Τι να τα κάνω δανεικά όνειρα; Όνειρα που εν τέλει ήταν μόνο δικά μου. Ήρθες και γέμισες την ζωή μου προσδοκίες, πίστεψα πως είχα βρει το απόλυτο, τον έναν και μοναδικό, τον άνθρωπό μου. Σε λάτρεψα, δεν σε αγάπησα απλά. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω ότι σε μισώ, ποτέ δεν θα μπορούσα να σε μισήσω. Δεν καταστρέφω τη ψυχή μου με μίση, ούτε αναλώνομαι σε εκδικήσεις.

Ξέρεις όμως, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω. Όταν σε βλέπω τυχαία πλέον ή όταν κάτι σε φέρνει στην θύμησή μου, νιώθω κάτι που δεν έχει συναίσθημα, ούτε κακό ούτε καλό. Ένα μέτριο, ένα τίποτα, ένα κενό… Με απογοήτευσες και αυτό είναι χειρότερο από το να σε μισούσα. Δεν έχω πλέον συναισθήματα, δεν έχω τίποτα, άδειασα τόσο που δεν μπορώ ούτε να σε μισήσω, δεν θέλω ούτε να σε βρίσω, ούτε να ξεσπάσω… Νιώθω το τίποτα, αυτό που είσαι και εσύ ένα τίποτα και ένα τίποτα μόνο απογοήτευση μπορεί να σε γεμίσει που ασχολήθηκες μαζί του.