Ήταν ένα φθινοπωρινό βροχερό βράδυ, από εκείνα τα τόσα βράδια που περπατούσα με τα ακουστικά μου μέσα στην βροχή. Εκεί που η βροχή φτάνει μέσα στην ψυχή και στην ξεπλένει. Εκεί που θέλεις να βρεις τι λείπει και τι περισσεύει. Εκεί που θέλεις να βρεις τι πονάει και τι γαληνεύει. Όσο πιο δυνατή η βροχή τόσο πιο καλά, τόσο μεγαλύτερη η κάθαρση μέσα σου. Όπως και τα δάκρυα στους ανθρώπους. Όταν δεν πάει άλλο, φουσκώνει και μαυρίζει ο ουρανός μας. Μετά έρχεται μια βροχή από δάκρυα για να μας καθαρίσει τα μάτια και την ψυχή.

Σε παρατηρώ να έρχεσαι από την αντίθετη κατεύθυνση με την ίδια έκφραση όπως η δική μου. Ένας καθρέφτης μου εσωτερικός… Καθώς πλησιάζεις, περνάει ένα αυτοκίνητο και μας πετάει νερό της βροχής. Κοιταζόμαστε και βάζουμε τα γέλια. Μου λες το όνομά σου και μου δίνεις το χέρι. Η βροχή γίνεται δυνατότερη, αλλά εμάς δεν μας νοιάζει. Τα χέρια ενώνουν, τα βλέμματα καίνε και οι καρδιές χτυπούν σε ξέφρενο ρυθμό. Η μοίρα είχε κάνει σχέδια για εμάς που δεν τα περιμέναμε. Κάποιοι λένε, ότι αν κάποιον στον χρωστάει η ζωή, θα στον φέρει στον δρόμο σου. Άλλοι είναι μαθήματα και άλλοι ευλογίες. Εσύ ήσουν ευλογία από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο λεπτό.