Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα μονόδρομος. Δεν υποχρεώνει κανέναν να την αισθανθεί αναγκαστικά. Μπορεί να ξεκινήσει από εκτίμηση, θαυμασμό και να εξελιχθεί σε πόθο, πάθος, εξάρτηση. Επειδή εμείς μπορεί να την νιώσουμε, δεν είναι αναγκαίο να την αισθανθεί και εκείνος ή εκείνη που μας την προκάλεσε. Για μας η ύπαρξή του είναι ένα χαμόγελο το πρωί, μια γλυκιά καλημέρα, ένα τυχαίο άγγιγμα, ένα φιλί στο μάγουλο. Για μας ίσως να μην υπάρχει στο λεξιλόγιο μας το ρήμα ξεαγαπώ. Το πετάρισμα που νιώθαμε στην αρχή στο στομάχι, να έχει εξελιχθεί σε κόμπο κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά του.
Η ιδανική αγάπη θέλει και οι δύο να αισθάνονται το ίδιο, όμως αυτό μπορεί να μην συμβεί. Εμείς μπορεί να περάσαμε από όλα τα στάδια για να φτάσουμε να πούμε “σε αγαπώ” και ο άλλος απλά να τα δρασκέλισε. Η καρδιά είναι ένας πολυχώρος. Μπορεί να αποθηκεύει δεκάδες συναισθήματα που το μυαλό βάζει ετικέτες. Ποικίλει η αγάπη, αδελφική, φιλική, συντροφική, συναδελφική, ανθρώπινη, ερωτική. Τίμιες όλες τους, μα μόνο η τελευταία είναι επώδυνη. Αν δεν είναι αμφίδρομη, σκίζει τα σωθικά στα δύο, καταστρέφει τον ύπνο, το κέφι για ζωή. Ποδοπατάει την καθημερινότητα. Υποστηρίζουν πως ο χρόνος γιατρεύει. Η αλήθεια είναι πως δεν σβήνει συναισθήματα, απλά τα ξεθωριάζει.
Kallipso