Μη μου λες «ελπίζω να τα ξαναπούμε». Kάπου μέσα μου, το ξέρω πολύ καλά, πως δεν θα τα ξαναπούμε… Δεν σε κατηγορώ, δεν φταις σε κάτι εσύ για αυτό. Φταίω εγώ, που είμαι ένα κλειστό, μοναχικό και παρατημένο, αλλά και ξεφτισμένο βιβλίο. Δεν με πήραν ποτέ στα χέρια τους για να με ξεφυλλίσουν, να με μυρίσουν και να με διαβάσουν. Δεν βρήκαν ενδιαφέρον στο περιεχόμενό μου. Δεν φταίνε οι άλλοι αν εγώ έχω μια κοινότυπη, ήσυχη ιστορία που δεν προκαλεί ίντριγκες και σκάνδαλα. Μου αρέσει να με ανοίγουν σιγά σιγά, να με διαβάζουν νωχελικά, να σταματούν στη κάθε μου σελίδα και να σκέφτονται τι έχω να τους μεταφέρω από τη ψυχή μου…
Χρειάζεται διάβασμα και βάθος μέχρι να φτάσεις και στη τελευταία σελίδα για να καταλάβεις τι θέλω να σου μεταδώσω. Δεν είμαι ένα εύπεπτο βιβλίο που θα διαβάσεις στη παραλία. Μαζί μου θα κλάψεις, θα προβληματιστείς, θα σου εξάψει η ιστορία ένα μυστήριο, αλλά και θα γελάσεις με τις γκάφες μου. Ένα βιβλίο παραπεσμένο είμαι, με απαισιόδοξο και μελαγχολικό ύφος, βαθυστόχαστο όμως, που περνάει νοήματα και μηνύματα για τη ζωή. Όχι, το ξέρεις καλά, δεν είμαι άνθρωπος που θα σου γκρινιάξω, ούτε θα σε παρακαλέσω να μείνεις. Το γνωρίζεις, είμαι περήφανος άνθρωπος, με νύχια και με δόντια θα σφίξω το κορμί μου και τα χέρια μου, την πλάτη θα ισιώσω και θα οπισθοχωρήσω.
Δεν στα λέω για να με λυπηθείς και μην κοιτάς το δάκρυ μου που ξετυλίγεται από τους πόρους των ματιών μου. Είναι απλά η ευαίσθητη ψυχή μου, που σου εκφράζει τη λύπη μου για ό,τι με πονά. Δεν περιμένω να γυρίσεις, δεν έχω ανάγκη να γυρίσεις, δεν θέλω να γυρίσεις. Ίσως είχα ανάγκη μόνο να με νιώσεις και να θες να με γνωρίσεις, αλλά την ευκαιρία σου την σπατάλησες. Όμως το πιο μεγάλο μου παράπονο είναι, γιατί δεν βρίσκεις αντρίκια το θάρρος να πεις στο τέλος της συνάντησης «χάρηκα, αντίο»; Πόσο εύκολη και ψεύτικη ατάκα, «τα λέμε» ή «θα τα ξαναπούμε ελπίζω»…
Joanna Sou