Απόψε ταξίδεψα στο παρελθόν, σε αναμνήσεις ξεθωριασμένες, βυθισμένες στο κενό. Σε αυτές που έζησα, σαν να ήταν μόλις χθες το απόγευμα. Τόσο κοντά, τόσο απειλητικά κοντά κι όμως τόσο τρομακτικά μακριά. Διότι έχουν περάσει κιόλας κάμποσα χρόνια… Ήρθες για λίγο τότε στη ζωή μου. Έτσι για λίγο, προσωρινά, όπως έπεισα τον εαυτό μου κι όμως άντεξα αρκετό χρόνο μαζί σου, οπλισμένη με υπομονή. Μετά από τόσα χρόνια, με συναντάς στη μέση μιας γειτονιάς που συχνάζαμε και μου απευθύνεις το λόγο σαν να μην είμαστε πια δύο ξένοι. Σαν να ήταν χθες το βράδυ που σχεδιάζαμε για την αυριανή… Κι όμως ο χρόνος, τόσο απόλυτος, τόσο αμείλικτος! Μια νοητή γραμμή, στο πέρασμά του αφήνει τόσα ύπουλα σημάδια στο σώμα, στη καρδιά, στο μυαλό και στη ψυχή. Σαν αδηφάγα ζώα έτοιμα να σε κατασπαράξουν, άπληστα να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορέσουν για να επιβιώσουν.

Εύθραυστος ο χρόνος, εύθραυστοι και εμείς. Να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας για να τα συναρμολογήσουμε, σαν κομμάτια ενός παζλ που αφήσαμε κάποτε στη μέση. Σαν αστραπή πέρασε από μπροστά μου όλη μου η ζωή. Ο παλιός μου εαυτός, το παρελθόν μου μαζί σου. Είδα να αναμετριέται το παλιό γνώριμο εγώ, με το καινούριο που στεκόταν τώρα δα εμπρός μου. Μύριζε πια άρωμα ευτυχίας και αυτοπεποίθησης, εκτίμησης κι άλλα πολλά, που τα είχα ξεχασμένα, θαμμένα στο πάτο της ψυχής μου. Με φώναξες στη μέση μιας γειτονιάς, μιας περιοχής, μιας βασανισμένης εποχής που θέλησα κι άφησα πίσω. Με χαιρέτησες όλο ενθουσιασμό, ανταπέδωσα με ακόμα περισσότερο θέρμη κι από σένα. Νόμιζες πως αυτός ο ενθουσιασμός, αυτή η ενέργεια, αυτή η συμπεριφορά μου, ήταν μήνυμα ελπίδας για σένα, πως θα ήθελα να γυρίσω στα παλιά.