Όταν θυμώνεις μαζί μου, τα μάτια σου φλογίζουν όπως της Bette Davis. Αισθάνομαι το σώμα σου το βράδυ στο κρεβάτι, αλλά και πάλι νοιώθω κενό ανθρώπινης παρουσίας. Η αυστηρότητά σου πολλές φορές με κάνει να αναρωτιέμαι αν τελικά με αγαπάς καθόλου. Δεν ξέρω, δε γνωρίζω μέχρι ποιο βαθμό θα μπορούσες να με αγαπήσεις. Το ξέρω, μερικές φορές σε πιέζω και προσπαθώ με κάθε τρόπο να σε φέρνω κοντά μου. Πολλές φορές, η μεγάλη αγάπη πέφτει και σε λάθη. Ό,τι και αν έκανα ήταν επειδή σε αγαπούσα, ακόμα και τα λάθη μου. Όχι επειδή δε σε αγαπώ, αλλά επειδή όταν είναι τόσο μεγάλη η αγάπη, μπορεί να γίνει και βάρος μαζί.
Όταν θυμώνεις μαζί μου, η ζωή μου γίνεται ανυπόφορη. Οι μέρες μου γίνονται ασήκωτες, οι ώμοι μου βραδείς λες και ως Άτλαντας όλο το βάρος της Γης έπεσε επάνω μου. Γιατί τόσο πολύ ξεχύνεται το ξέσπασμά σου επάνω μου; Αισθάνομαι σα δέντρο όπου του πέφτουνε τα φύλλα, σα λίμνη που από νερό έχει στερέψει. Όταν θυμώνεις μαζί μου, η ανάσα μου στερεύει. Λόγια σκληρά μου λες, που με κάνουν να λιγοψυχώ. Μα δεν αξίζουν τόσα λόγια σε εμένα που σε λατρεύω, σε εμένα που από τα λάθη μου πάντοτε μαθαίνω. Και καταλαβαίνω διαρκώς πόσο και πώς μπορώ να σε λατρεύω. Μη θυμώνεις μαζί μου, επειδή επώδυνο είναι για εμένα, κλονίζει το κάστρο της αγάπης μου, ματώνει την ψυχή μου.
Μαρία Σκαμπαρδώνη