Δε με αγάπησες, αλλά δεν οδήγησες τον εσωτερικό μου κόσμο να φτωχύνει. Μπορεί να τσαλακώθηκε λίγο, αλλά έγινε κατά τι πλουσιότερος. Πλούσιος είσαι όταν αγαπάς και όχι όταν αγαπιέσαι. Και εγώ δεν ήθελα να φύγω από τον κόσμο αυτό, δίχως να μάθω πόσο μπορώ να αγαπήσω. Και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ. Εσένα. Δε με αγάπησες, αλλά σημασία έχεις να μπορείς να αγαπήσεις εσύ. Να μπορείς να χαθείς στην άβυσσο του υψηλού αισθήματος, να βιώσεις την καρδιά σου να πεταρίζει. Η αγάπη δε μετριέται από το τι θα σου δώσει ο άλλος. Μετριέται από τον εαυτό σου στο βαθμό που βελτιώνεται πριν από τη συνάντηση με το πρόσωπο που δε σε αγαπά, πόσο σε αλλάζει στο εσωτερικό σου και σε μαλακώνει η παρουσία του.

Πριν αγαπήσουμε μοιάζουμε με ένα ποτό κλεισμένο στο μπουκάλι του. Που μυρίζει όμορφα, αλλά ακόμα δεν έχει ανοιχτεί για να δροσίσει και να μοιραστεί η αξία του και η γλυκύτητά του. Είναι ένα ποτό κρυμμένο, κλεισμένο με κορδέλα. Ακόμα και το ίδιο μέσα στη στενότητα του χώρου του, αρχίζει να ξινίζει. Και όταν κάποιος το ανοίξει και γλυκάνει το λαιμό των καλεσμένων του, τότε φανερώνεται η ομορφιά της μέθης του. Έτσι και όταν η αγάπη ανοίξει την πόρτα της καρδιάς σου, ξεχειλίζει αρώματα η πλάση. Και αν δε σε αγαπήσει, ευεργεσία ήταν, επειδή ήταν το κλειδί για να ανοίξει το μέρος στο οποίο ήταν θαμμένα τα πιο τρυφερά συναισθήματα που κρύβεις μέσα σου.