Πώς μπορεί μία ψυχή που ενώ έρχεται σε αυτό τον κόσμο από έναν γεννήτορα που την πετάει στα σκουπίδια, να μπορέσει να εμπιστευτεί και να πορευτεί με συνοδοιπόρο και σύντροφό του, με έναν άνθρωπο στη ζωή; Πώς μπορεί ένα ον, μία ύπαρξη, να δώσει ευκαιρία για μία οποιαδήποτε σχέση ζωής, όταν θεωρεί ο ίδιος ο γονιός του πως δεν αξίζει; Όταν οι αξίες, τα ήθη, ο σεβασμός και η αγάπη, χάνονται από τη μέρα που γεννιέσαι, μέχρι την ημέρα που ανακαλύπτεις ότι τίποτα δεν σου χαρίστηκε σε αυτό το μονοπάτι της ζωής; Πώς γίνεται πολλές φορές ο άγνωστος να σου φέρεται καλύτερα από τον γνωστό, τον πατέρα, τον αδελφό, τον φίλο, τον συγγενή;
Δεν θες να νιώθεις άσχημα, τύψεις και ενοχές, θες να ελπίζεις ότι ήταν η άτυχη στιγμή, ότι ίσως έφταιξες εσύ που ήρθες έτσι απροσδόκητα σε αυτή τη ζωή. Τα λόγια τα παίρνει αδιάφορα ο αέρας, μόνο η σιωπή απομένει στο τέλος να κάνουμε παρέα, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να λέμε τις αλήθειες μας. Λίγο θολά βέβαια, όταν τα δάκρυα έχουν πια ξεφύγει από τη θέση τους, αλλά σαν καλές φιλενάδες που νιώθεις άνετα και μπορείς να ανοιχτείς χωρίς καν να ανοίξεις το στόμα σου…
Joanna Sou