Όσο και αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να σε πείσω για την αγάπη μου. Όσο και αν με πίεσα, δεν μπόρεσα να σε κρατήσω δίπλα μου. Χάθηκες μέσα στα φώτα της διασκέδασης, μέσα στη ζάλη του ποτού, μέσα στην οχλαγωγία των συζητήσεων. Στα μάτια σου φαντάζω ψύλλος, μοιάζω με εμπόδιο που θέλεις να κλείσεις σε ένα δωμάτιο και να πετάξεις το κλειδί σε ένα συρτάρι. Είμαι για εσένα άχθος αρούρης, βάρος που θέλεις να απαλλάξεις από την πορεία σου. Άμα σε θέλουν αυτοί που βγαίνεις, ας σε κρατήσουν. Θα είναι από το ίδιο σινάφι με εσένα, καθώς και οι φίλοι μας αντικατοπτρίζουν τα κομμάτια του εαυτού μας. Ο άνθρωπος μάλλον δεν μπορώ να τους φτάσω, όσο και αν προσπαθώ. Μοιάζουν με παρυφές βουνού που ξεπηδούν όταν θωρώ πως την κορυφή έχω αγγίξει.

Πόσο πια να προσπαθήσω; Τι άλλο πια να δώσω; Δεν θα καταφέρεις να εκτιμήσει ένας άνθρωπος τα περισσότερα που προσπαθείς, όταν δεν εκτίμησε ποτέ ούτε τα λιγότερα. Ας σε κρατήσουν αυτοί που βγαίνεις. Μοιάζω μπροστά τους με τον αθλητή που καταϊδρωμένος φτάνει στο τέλος του σταδίου, έχοντας πιέσει τα πόδια του να τρέξουν με υπεράνθρωπες δυνάμεις. Και όμως, πάλι τελευταίος έφτασε. Άμα τους αγαπάς τόσο πολύ, τρέξε κοντά τους. Σε εμένα δε θα περπατούσες ακόμα και δίπλα σου να βρισκόμουν. Επιλογές ζωής πράττει ο καθένας, σωστό ή λάθος, η πορεία θα το δείξει.