Προσπαθήσαμε κόντρα σε όλους, ζήσαμε στιγμές απόλυτου έρωτα. Οι ψυχές μας, σαν μαγνήτες κόλλησαν η μία πάνω στην άλλη. Κι έγινε τόσο αβίαστα, τόσο εύκολα… Σαν να ήσουν εσύ η άλλη μου φύση, σαν να ήμουν εγώ το κομμάτι που σου έλειπε για να ολοκληρωθείς. Τόσο όμορφα μέσα στο μυστικό μικρόκοσμό μας, τόσο ομαλά… Μόνο εγώ κι εσύ. Μόνο η “καλημέρα” σου έφτανε να μου δώσει δύναμη να σηκωθώ απ’το κρεβάτι, μόνο η “καληνύχτα” μου σου αρκούσε για να’ ναι ο ύπνος σου γαλήνιος. Σε αδειανό κρεβάτι ο καθένας μας, αλλά στο μυαλό μας αγκαλιασμένοι κάθε βράδυ. Κι όλοι γύρω μας ανίδεοι γι’ αυτή τη θύελλα που λέγεται αγάπη.

Το ζήσαμε. Το χαρήκαμε. Το παλέψαμε. Αλλά δυστυχώς, τα εμπόδια βουνά μπροστά μας. Μέχρι το τέλος ματώσαμε και περιμέναμε ένα αόρατο χέρι να μας δώσει τη λύση… Να μας ενώσει ή να μας κόψει το σχοινί που είχε μπλεχτεί θηλιά να μας πνίξει. Και μίλησε πρώτος ο πιο δυνατός, ή μήπως όχι; Κρατήσαμε απόσταση, μα μάταια κι αυτή. Κάθε που τα βλέμματά μας συναντιόντουσαν, τα συναισθήματα σαν βεγγαλικά έσκαγαν με κρότο που μας παρέσερνε συθέμελα. Αποφασίσαμε να κόψουμε κάθε επαφή, κάθε γέφυρα επικοινωνίας. Να ανέβει ο καθένας μόνος του τον Γολγοθά του, μιας και το μαζί φάνταζε αδύνατο. Απορροφήθηκες τάχα αλλού, μπας και ξεχάσεις. Καταπιάστηκα με χίλια δυο υποκατάστατα μήπως και δε μου μείνε χρόνος να σε σκέφτομαι. Σαν έφηβοι αναζητούσαμε την πράσινη κουκίδα στο κινητό για να συναντηθούμε και πάλι κάπου μαζί…